Xωρίς στέγη...

Πρωινό Πέμπτης, μιας ηλιόλουστης χειμωνιάτικης Πέμπτης που μοιάζει με τόσες άλλες. Βγαίνω στο μπαλκόνι, στο μικρό μου βασίλειο όπως μου αρέσει να το αποκαλώ αφού η θέα από αυτό με αποζημιώνει τις μέρες που αισθάνομαι κουρασμένη. Το βλέμμα μου ταξιδεύει, χάνεται στα δέντρα και αγκαλιάζει τον γαλάζιο ουρανό. Έπειτα, γυρνάει πίσω, στη γειτονιά. Στους δρόμους που περπατάω κάθε μέρα, στους ανθρώπους με τους οποίους ανταλλάζω δύο-τρεις κουβέντες φιλικές και έχουν αποδείξει την αξία του καλού γείτονα, στον δρόμο όπου κυλάει όλη  μου η ζωή.

Ξαφνικά, στάση. Τέλος στο ονειροπόλημα. Το βλέμμα μου επικεντρώνεται σε έναν μικρό, μαύρο όγκο. Μου θυμίζει πεταμένο σκουρόχρωμο πανί, ίσως μια μαύρη πλαστική σακούλα απορριμμάτων. Τελικά, κινείται. Είναι ένας σκύλος. Αλλάζει θέση, ίσως δεν βολεύεται, ίσως τον τρόμαξε το φορτηγό που πέρασε και τάραξε την ηρεμία του. Τώρα, ξεχωρίζω καλά τα χαρακτηριστικά του. Μοιάζει με κυνηγόσκυλο και η ράχη του γυαλίζει στον ήλιο. Από το πουθενά, μου έρχεται η εικόνα του στο μυαλό. Ναι, είναι ο σκύλος που είδα προχτές το βράδυ επιστρέφοντας σπίτι. Φοράει κολάρο στο λαιμό, αν φανεί αρκετά παρατηρητικός κάποιος, σημάδι πως κάπου, κάποτε, κάποιος τον φρόντιζε και τώρα όχι. 

Γεγονός είναι πως τον τελευταίο καιρό, τα αδέσποτα ζώα έχουν αυξηθεί κατά πολύ στην περιοχή. Κάθε μέρα κι από ένα καινούριο, όλα φοβισμένα, τα περισσότερα εξοικειωμένα με τον άνθρωπο. Όταν συνηθίσουν τη νέα πραγματικότητα, πλησιάζουν, συμμετέχουν σε μικρές συμμορίες και αναζητούν φαγητό. Αν κάτι με παρηγορεί είναι το γεγονός ότι στο στενό που μένω, ο δρόμος είναι γεμάτος πιατάκια για τα αδέσποτα. Κάποιοι ακόμα νοιάζονται...

Ένας θόρυβος τραβά την προσοχή του. Ο σκύλος σηκώνει το κεφάλι του και κοιτά προς τα εκεί. Στα δικά μου μάτια, μοιάζει μελαγχολικός. Να αναπολεί άραγε την περασμένη του ζωή;  Ξαφνικά, κάποιος τον βαρέθηκε. Κάποιος θεώρησε πως δεν χωρά στον προϋπολογισμό του και τον πέταξε στον δρόμο. Πώς είναι δυνατό να πάψεις να ενδιαφέρεσαι για ένα πλάσμα τόσο κοντά σε σένα; 

Γεμίζω πίκρα. Η εικόνα της πόλης μοιάζει μουντή απότομα. Το μικρό μου βασίλειο έγινε σκοτεινό. Ένας ακόμα άστεγος, σκέφτομαι. Άνθρωποι και ζώα, τόσο κοινή η μοίρα μας κι ας θεωρούν κάποιοι πως διαφέρουμε..

YΓ. Δεν ξέρω αν η φωτογραφία είναι ψεύτικη, αποτέλεσμα φωτομοντάζ αλλά με εκφράζει.