Στην Νατάσα Γκουζικίδου, με ένα μεγάλο ευχαριστώ...
Μήπως έγραψες κάτι ψεύτικο, κάτι φανταστικό? Ναι, για μερικούς ίσως, για μένα όχι. Το ταξίδι στην Νορμανδία, το αβαείο, με την μια όψη στην άμπωτη, και την άλλη στην παλίρροια......Ταξίδι μακρινό, μα όχι ψεύτικο. Έτρεχαν αναζητώντας καταφύγιο, να φωλιάσει μια αγάπη, από εκείνες που ο χρόνος μια φορά φέρνει στην ζωή του ανθρώπου. Άσχετα από το αποτέλεσμα, πόση ευτυχία μπορεί να νιώσει κάποιος μέσα από τέτοια αγάπη, ακόμα και αν έρθει η στιγμή που το άλλο μισό χαθεί για πάντα. Τι σημασία έχει? Οι αναμνήσεις, μακρυά από τα πρέπει, αρκούν.........η ευτυχία που θα νιώσει ο άνθρωπος μέσα από μια τέτοια αγάπη, αφήνει σημάδια ανεξίτηλα, ευτυχώς για πάντα. Θα πονέσεις, θα κλάψεις , θα πληγωθείς, μα το αποτέλεσμα θα είναι στο τέλος το ίδιο. Μια γέμιση ψυχής, θες να θυμάσαι πάντα τις πολύτιμες στιγμές, που έρχονται όταν δεν το περιμένεις...
Άραγε τα δάκρυα της αγάπης, είναι από αλάτι ή ζάχαρη? Καλό σου βράδυ, και σ'ευχαριστώ από την καρδιά μου, για το υπέροχο ταξίδι σου!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου