Νατάσα Γκουτζικίδου – «Το μυστικό των Αλόγων – Η επιστροφή», εκδ. Ελληνική Πρωτοβουλία, 2013 /Ευδοξία Κολυδάκη, δικηγόρος

Η συνέχεια του «Μυστικού των Αλόγων» δεν θα μπορούσε να είναι καλύτερη και πιο συναρπαστική. Όταν η άρτια και ρεαλιστική γραφή, οι ολοζώντανες περιγραφές των τοπίων και του ιπποφορβείου, η αβίαστη αφήγηση, χωρίς τίποτε το περιττό να κουράζει ή να αποπροσανατολίζει τον αναγνώστη, (το ακριβώς αντίθετο θα έλεγα, με δεξιοτεχνία, το ένα κεφάλαιο διαδέχεται το άλλο αρμονικότατα), συνδυάζονται με την εξαιρετική πλοκή, το μεταφυσικό στοιχείο, το μυστήριο, τον έρωτα και την ένταση, που είναι τα κυριότερα στοιχεία του βιβλίου, το αποτέλεσμα είναι έξοχο. Η Νατάσσα Γκουτζικίδου με τον δικό της μοναδικό τρόπο, μας μεταφέρει αυτή τη φορά, μετά από χρόνια, στον ίδιο χώρο, όπου στο πρώτο της βιβλίο εξελίχθηκε η ιστορία της Άννας. Η Άννα εξακολουθεί και παραμένει και στην «Επιστροφή» βασικός χαρακτήρας της ιστορίας, και μάλιστα με καταλυτικό ρόλο, όπως αποδεικνύεται στη συνέχεια. Ωστόσο, το παλιό αρχοντικό δεν φαίνεται να έχει αποκαλύψει όλα τα μυστικά του, η παρουσία δε, μίας νέας κοπέλας, θα είναι το έναυσμα, η αφορμή και ο λόγος να δημιουργηθεί εκ νέου μυστηριώδης ατμόσφαιρα σε αυτό, αφού η Νεφέλη, δοκιμάζεται ως προς τις δικές της ψυχικές αντοχές, με την αλλαγή της ζωής της. Δεν θα είναι εύκολη η διαδρομή της Νεφέλης από τα σκοτάδια στο φως, ούτε η αποτίναξη τόσων αρνητικών, συσσωρευμένων από έτη, συναισθημάτων. Πολύ περισσότερο που η ίδια, άθελα της ;;, ή κινούμενη από το υποσυνείδητο ;;, «αντιλαμβάνεται» το αθέατο, πασχίζει να το κατανοήσει και να το αποδεχθεί, όπως και να αποκωδικοποιήσει τα μηνύματα που της μεταφέρουν τα όνειρά της. Γεγονότα τραγικά, ανεξήγητα, προκαλούν έντονη δυσαρμονία στο νέο της περιβάλλον, την ταράζουν, της ανατρέπουν τις ισορροπίες που πίστεψε πως είχε βρει, τη θλίβουν, και τη φέρνουν σε απόγνωση. Η αγωνία και η ένταση κορυφώνονται, όταν πλέον γίνεται φανερό, ότι ένας άνθρωπος, μοναχικός, ανασφαλής, ψυχικά διαταραγμένος, εμπαθής, είναι η αιτία για όσα γεγονότα έχουν ήδη συμβεί, τα οποία μοιάζουν αρχικά ασύνδετα και άσχετα μεταξύ τους. Οι αποκαλύψεις διαδέχονται η μία την άλλη, ο κίνδυνος μοιάζει να μην έχει απομακρυνθεί, όμως στο τέλος, τίποτε δεν είναι αρκετό ή ικανό, να εμποδίσει την πραγματικότητα να έλθει στο φως.

Ένα απόσπασμα από το τέλος του βιβλίου, το οποίο μου άρεσε πολύ, είναι χαρακτηριστικό της ποιητικής γραφής, που η Νατάσσα Γκουτζικίδου, μεταχειρίζεται σε κάθε της βιβλίο, αλλά πάντα μας εκπλήσσει με τη δύναμη του γραπτού της λόγου και τα συναισθήματα που δημιουργεί στον αναγνώστη: 

«Είναι οι στιγμές που η μοναξιά βαραίνει τους ώμους. Άλλοτε, τη νιώθεις σαν τραγούδι λυπητερό που ξετυλίγεται αργά μέσα από νότες και στίχους και άλλοτε, σαν κιτρινισμένο φύλλο που ξαπλώνει στη γη, όταν η διαδρομή του φτάσει στο τέλος. Μα η φύση κάποτε αναγεννιέται. Χαράζει τη νέα αυγή με φόντο καταπράσινα φυλλώματα και μαργαρίτες που φυτρώνουν σε μια γη, άλλοτε στέρφα, μα τώρα λουλουδιασμένη. 

Το τέλος της ιστορίας, παρά τις δοκιμασίες, τις δυσκολίες και τις, εξ ανάγκης, ανατροπές στη ζωή των ηρώων, είναι λυτρωτικό και αισιόδοξο, και περιμένει κάθε (νέο) αναγνώστη της «Επιστροφής» να το ανακαλύψει. Εύχομαι τα καλύτερα στη Νατάσα, και στην «Επιστροφή» της, κάθε φορά μας εκπλήσσει ευχάριστα !!!!!!!!!