Βράδια Σαββάτου

Στα 15, τα Σαββατόβραδα φαντάζουν μαγικά, ιδίως αν δηλώνεις λάτρεις των '80ς και '90ς, οπότε κινδυνεύεις να παρασυρθείς από τον ''Πυρετό το Σαββατόβραδο''  και να το ρίξεις στο χορό ή στο τραγούδι, όπως τόσοι και τόσοι.
Λογικό. Τα Σαββατόβραδα φέρνουν στο μυαλό κάτι από ιεροτελεστία. Συνεπάγονται έξοδο από το σπίτι, ανημοπονησία να δεις εκείνον ή εκείνη που σου έχει πάρει τα μυαλά, φλερτ, ένα φιλί για καληνύχτα. 

Μεγαλώνοντας, η μαγεία χάνεται. Τα Σαββατόβραδα παύουν να έχουν την ίδια αξία. Δεν συνεπάγονται, απαραίτητα, έξοδο από το σπίτι, ούτε φλερτ ή ένα φιλί για καληνύχτα. Ευτυχώς, ο έρωτας δεν χάθηκε, ακόμα, ούτε και θα χαθεί. Το πιστεύω ακράδαντα, παρά τις προσπάθειες κάποιων να μας πείσουν για το αντίθετο. 

Συχνά, όμως, συνεπάγονται μοναξιά ή μοναχικότητα, απογοήτευση και ενίοτε, μελαγχολία. Το παράξενο αυτό συναίσθημα που σε αποπροσανατολίζει και σε κάνει να αναρωτιέσαι αν είσαι τρελός ή κάπου μέσα σου, ''φυτρώνει'' ακόμα λίγη λογική...
Η ελπίδα πως τα καλύτερα  θα έρθουν, δεν ξέρω πού βρίσκεται κρυμμένη τα Σαββατόβραδα. Φαντάζομαι πως τα πίνει κάπου, σε κάποιο μπαρ ακούγοντας το ίδιο τραγούδι που ακούω κι εγώ τώρα. http://www.youtube.com/watch?v=c8gs3fKJzNU.
Τουλάχιστον, υπάρχει.
 Κάτι είναι κι αυτό.

Συμπέρασμα, η γη γυρνάει ακόμα...