Ορκίζεσαι;

Όταν ήμαστε παιδιά και ζητούσαμε καμιά χάρη από τους γονείς μας ή από τους κολλητούς μας, συνηθίζαμε να ρωτάμε με παιδιάστικη αφέλεια: «μου το ορκίζεσαι;» λες κι αν ο άλλος ήθελε να πατήσει την υπόσχεσή του ο όρκος θα τον εμπόδιζε. Μεγαλώνοντας, πάψαμε να το λέμε. Υποτίθεται πως είμαστε ώριμοι ενήλικες, που όταν λέμε μια κουβέντα την εννοούμε. Κοινώς, αυτό λέγεται μπέσα. Φαίνεται όμως πως τελικά έχω έρθει από άλλον πλανήτη. Έτσι εξηγείται, προφανώς, γιατί μεγαλώνοντας με κοιτούσαν όλοι παραξενεμένοι. Εντάξει, ας μην υπερβάλλω. Όχι όλοι, οι μισοί. Φαίνεται πως οι υπόλοιποι κατάγονται από τον ίδιο πλανήτη με μένα. 

Τελικά, το να κρατάς το λόγο σου χωρίς περιττές φανφάρες ή το να λες κάτι και να το εννοείς, είναι μάλλον τέχνη και μάλιστα σε εξαφάνιση. Σε αυτή τη ζωή, ορισμένα πράγματα δεν εννοούνται, ούτε η περιβόητη ‘κοινή λογική’, την οποία συχνά επικαλούμαστε, υπάρχει. Αυτό με τη σειρά του, εξηγεί κάτι άλλο που δεν είχα καταλάβει στο παρελθόν: γιατί ο καθηγητής μου στο πανεπιστήμιο επέμενε τόσο να του δώσουμε τον ορισμό της κοινής λογικής, γιατί απέρριπτε επί ώρα κάθε απάντησή μας.  Γιατί απλώς, κοινή λογική δεν είναι το αυτονόητο. 

Κοινή λογική είναι αυτό που γίνεται κατανοητό από όλους κι ως εκ τούτου, όλοι το ακολουθούμε, όπως καλή ώρα συμβαίνει με τους νόμους, τα ήθη και τα έθιμα μιας κοινωνίας (λέμε τώρα). Δεν χρειάζεται τελικά τίποτα περισσότερο από λίγες σταγόνες ντομπροσύνης, κάτι που καταπώς φαίνεται απουσιάζει ως βασικό συστατικό σε πολύ κόσμο.  Αυτό, η μπέσα, η ντομπροσύνη, ονομάστε την όπως θέλετε, καθορίζει τις διαπροσωπικές μας σχέσεις, είτε αυτό λέγεται φιλία, είτε ερωτικός δεσμός, είτε επαγγελματική σχέση. Όταν επικοινωνείς αληθινά με τον άλλον, δεν προδίδεις την εμπιστοσύνη του, ακόμα κι αν αυτή η σχέση δεν υφίσταται πια. Δεκτό ότι λάθη κάνουμε όλοι. Λάθος από λάθος όμως διαφέρει. Για την ακρίβεια, διαφέρει η πρόθεση. Μα, τι σας λέω τώρα..  Άλλωστε, εγώ ήρθα από τον Άρη. Εσείς;