Γράφοντας...

Θυμάμαι ένα βράδυ, πρέπει να ήμουν οχτώ-εννιά χρονών, ξύπνησα τρομαγμένη μες την νύχτα. Είχα δει έναν εφιάλτη, ένα κακό όνειρο, όπως εξομολογούνται τα παιδάκια στη μαμά τους. Έτσι κι εγώ, έτρεξα στη δική μου μαμά να βρω καταφύγιο. Μέχρι σήμερα κουβαλάω ακόμα την ανάμνηση εκείνου του ονείρου, όχι επειδή δεν το έχω ξεπεράσει αλλά γιατί έβαλε τη σκέψη μου σε άλλα μονοπάτια. Αφού με καθησύχασε η μητέρα μου, επέστρεψα στο κρεβάτι μου για να διαπιστώσω πως δεν μου κολλούσε ύπνος, οπότε την επισκέπτηκα εκ νέου. Με συμβούλεψε να πω την προσευχή μου και να κοιμηθώ ήσυχη. Πράγματι, το έκανα αλλά σύντομα διαπίστωσα πως δεν έπιανε, οπότε αποφάσισα να προχωρήσω στο plan B. Κάπως έτσι διαπίστωσα πως μου άρεσε να φτιάχνω ιστορίες, τις οποίες ωστόσο ποτέ δεν θυμόμουν το επόμενο πρωί, ώστε να γράψω κάπου και νομίζω πως ούτε και με ενδιέφερε. Άλλωστε, μου φαινόταν μάλλον φυσιολογικό αυτό που έκανα, δεδομένου ότι από μικρή αγαπούσα το διάβασμα. Η δε λογοτεχνία του φανταστικού κατείχε ιδιαίτερη θέση στις προτιμήσεις μου, με τον Ιούλιο Βερν παραμάσχαλα. 

Στο δε σχολείο, δεν ήμουν παρά ένα παιδί που έγραφε απλώς καλές εκθέσεις ιδεών, χάρη σε μια πεφωτισμένη καθηγήτρια που είχε την υπομονή αλλά κυρίως την όρεξη και τη διάθεση να μας διδάξει τα μυστικά του λόγου. Η γραφή ήρθε στη ζωή μου από σύμπτωση. Εν μέρει, το χρωστάω στην αδελφή μου, Χρύσα, που είναι πάντα στο πλευρό μου και με στηρίζει. Έκτοτε, δεν έλειψε ποτέ από τη ζωή μου. Άλλωστε, το βιβλίο αποτελούσε πάντοτε αναπόσπαστο κομμάτι της. Μια τεράστια βιβλιοθήκη με βιβλία κάθε λογής, ντουλάπες επίσης γεμάτες και βόλτες σε κάθε έκθεση βιβλίου, με αγαπημένη εκείνη στο Πεδίον του Άρεως (τότε), στο Ζάπειο σήμερα. 

Οι εκθέσεις βιβλίου δεν ήταν παρά ένας κόσμος που ξανοιγόταν γοητευτικός και μυστηριώδης, με το άρωμα του χαρτιού να κυριαρχεί. Συχνά, έβλεπα τους συγγραφείς να υπογράφουν τα βιβλία τους, βιβλία που είχα αγαπήσει και τότε γεννιόταν μια απλή ερώτηση: τι να σκέφτοταν άραγε όταν το έγραφαν; Τι να τους ενέμπνευσε;  

Ο κόσμος του βιβλίου, ένας κόσμος που ήρθε απρόσμενα, όπως ανέφερα παραπάνω, και στη δική μου ζωή. Άλλοτε, με γέμισε χαρές και άλλοτε, μικρές στεναχώριες, ενώ έφερε στο δρόμο μου εκλεχτούς φίλους. Για να μην πολυλογώ άλλο, μπορώ να σκεφτώ δεκάδες λόγους που αγαπώ το βιβλίο. Ελπίζω κι εσείς το ίδιο...

Οι φωτογραφίες είναι της Χρύσας Μπαλαμπάνη από την 41η Έκθεση βιβλίου στο Ζάπειο, η οποία θα διαρκέσει μέχρι τις 23 Σεπτεμβρίου. Αξίζει τον κόπο μια βόλτα! Κυρίες μου, σας ευχαριστώ για το όμορφο απόγευμα!