Η γοητεία της μελαγχολίας, Ντίλαν Τόμας

Είναι στιγμές που αναρωτιέμαι πόση μελαγχολία μπορούν να κρύψουν οι λέξεις... Πόσα αισθήματα είναι σε θέση να αποτυπώσουν αν μπουν στη σωστή σειρά και αφήσουν τα νοήματα ξέχειλα να πλημμυρίσουν τις σελίδες. Και είναι η ποίηση ένας δρόμος ασφαλής για να πατήσει κανείς πάνω της  και να ξεκλειδώσει όσα κρύβει στην ψυχή του, σε ένα συρταράκι της. ''Η γοητεία της μεγαγχολίας'' του Ντίλαν Τόμας είναι ένα από τα αγαπημένα μου ποιήματα και θέλησα να το μοιραστώ μαζί σας.

''Την μελαγχολική μου τέχνη ασκώντας,
στην σιωπή της νύχτας,
όταν μονάχο του φρενιάζει το φεγγάρι,
κι οι εραστές ξαπλώνουν
αγκαλιά με τη θλίψη τους,
παιδεύομαι το φώς να τραγουδήσω,
όχι από φιλοδοξία ή για τον επιούσιο,
ούτε για επίδειξη στο παζάρι των ταλέντων
σε φιλντισένια παλκοσένικα,
μα για την αμοιβή την ελάχιστη
απ’ τα μύχια της καρδιάς τους.

Κι έξω απ’ το φεγγάρι που φρενιάζει
δεν γράφω τούτες τις σελίδες που αφρίζουν
μήτε για τον άνδρα τον περήφανο
μήτε για τους νεκρούς που από ψηλά επιβλέπουν
με τ' αηδόνια και τις ψαλμωδίες τους
μα για τους εραστές,
που αγκαλιάζουνε αιώνων θλίψεις,
που μ’ έχουνε γραμμένο,
κι ούτε τους νοιάζει η μαστοριά κι η τέχνη μου''.