Πριν λίγες μέρες περπατούσα στον κεντρικότερο δρόμο της περιοχής όπου διαμένω όταν το βλέμμα μου προσέλκυσε μια εικόνα… Ήταν μια αφίσα κολλημένη στο τζάμι γνωστού βιβλιοπωλείου της περιοχής και παρουσίαζε ένα βιβλίο που είχε πρόσφατα κυκλοφορήσει. Αν και βιαστική, με την κόρη μου να μου κρατά το ένα χέρι και αρκετά ψώνια στο άλλο, στάθηκα να τη χαζεύω… Δεν ξέρω τι ήταν αυτό που μου τράβηξε περισσότερο την προσοχή, το όμορφο εξώφυλλο που έφερε στο μυαλό μου τρυφερές αναμνήσεις των παιδικών μου χρόνων, ο τίτλος ή το όνομα της συγγραφέως… Μάλλον ένα συνονθύλευμα όλων αυτών… Και παρά το γεγονός ότι η μικρή μου με τραβούσε να φύγουμε, εγώ συνέχισα να τη χαζεύω…
Το βιβλίο ήταν «Η καρδιοκλέφτρα» της Γιώτας Αθανασίου, το οποίο κυκλοφορεί από τις Ευβοικές Εκδόσεις Κίνητρο Ε. Καλέμη και πρόκειται για το πρωτόλειο της συγγραφέως. Ένα ποιητικό παραμύθι μπολιασμένο με χρώματα, ευωδιές και εικόνες από έναν τόπο ευλογημένο στην καρδιά της συγγραφέως, τον Οξύλιθο Ευβοίας.
Προτού αναφερθώ στο βιβλίο, θα ήθελα να μιλήσω πρώτα για τη Γιώτα. Ζω σε έναν μικρό δήμο της Αττικής ή πιο σωστά σε ένα μεγάλο χωριό όπου λίγο-πολύ όλοι γνωρίζονται μεταξύ τους. Με τη Γιώτα, αν και ηλικιακά δεν απέχουμε πολύ, δεν έτυχε να έχουμε κοινές παρέες ή να συναντηθούμε στα σχολικά μας χρόνια. Ωστόσο, υπήρχε στην άκρη του μυαλού μου εξαιτίας της φιλίας που με ένωνε πριν χρόνια με το μικρότερο αδελφό της. Η Γιώτα όμως πάντα ξεχώριζε, αυτό το ξέραμε όλοι. Ήταν από τα παιδιά εκείνα που στο μικρό μας σχολείο άφησε κληρονομιά ένα κοφτερό μυαλό και μια ευγένεια ψυχής πραγματικά εντυπωσιακή. Με αυτά τα λόγια την περιέγραφαν οι καθηγητές μας κάθε φορά που άκουγαν το όνομα Αθανασίου διά στόματος του αδελφού της. Και να που τώρα οι δρόμοι μας ενώθηκαν με τρόπο απρόσμενο…
Μα ποια είναι στ’ αλήθεια η καρδιοκλέφτρα ή καλύτερα τι είναι μια καρδιοκλέφτρα; Άνθρωπος, ιδέα, ένας τόπος, μια εικόνα ή μήπως ένα όνειρο;
Λόγος λιτός μα συνάμα τόσο λυρικός που θαρρείς και η Καρδιοκλέφτρα θα ξεπεταχθεί από τις σελίδες του βιβλίου και θα ζωντανέψει εμπρός στα μάτια σου…Γραφή που σε συνεπαίρνει, σε κάνει να ταξιδεύεις μαζί της με συντροφιά το όνειρο, ωδή στην έμπνευση που τα βήματα κάθε συγγραφέα οδηγεί σε μονοπάτια συχνά δυσπρόσιτα, αλλά στο τέλος φωτεινά! Μια γλυκιά αγκαλιά που περικλείει μέσα της την παράδοση του τόπου μας!
Δεν ξέρω τι άγγιξε περισσότερο τα μειλίχια της ψυχής μου… οι εικόνες που ζωντάνευαν μπροστά στα μάτια μου καθώς περιδιάβαινα τις σελίδες ( η μεγαλύτερη νομίζω επιτυχία ενός συγγραφέα είναι αυτό ακριβώς), οι αναμνήσεις των δικών μου παιδικών χρόνων που ήρθαν να ζωντανέψουν ξανά στην ψυχή μου, τα δεκάδες συναισθήματα που γεννήθηκαν μέσα μου… Το σίγουρο είναι πως «Η καρδιοκλέφτρα» κατάφερε να κλέψει και τη δική μου καρδιά! Δεν θα σας κουράσω άλλο παρά θα σας παραθέσω ένα μικρό απόσπασμα, κατάθεση ψυχής της συγγραφέως, μερικές αράδες που αποδεικνύουν τη μαγική δύναμη της πένας της!
"Λιγοστά τα παραμύθια που διάβασα σαν ήμουν παιδί. Πολύ περισσότερα εκείνα που τόκισε η ανάγκη μου να λερώνω κάθε άνοιξη τα περιθώρια του χρόνου με μπογιές. Γκρι, άσπρο – μαύρο, βαθύ μπλε, μπορντό, απαλό ροζ, λ ε υ κ ό κι ύστερα … πράσινο. Μόνο πράσινο. Πράσινο ανοιχτό, πράσινο κλειστό, με γαλάζιες ανταύγειες, πράσινο κυπαρισσί, λαδί αγαπημένο. Σαν τα μάτια των Αγγέλων.
Κι αν μεγαλώνω, κρατώ ακόμη δυο μολυβιές από ουρανό στην πίσω τσέπη. Και ξύνω τα μολύβια μου να ντύσω την σκιά μου πολεμώ. Και στριμώχνομαι. Ανάμεσα στις «φωτεινές μοναξιές των ανθρώπων» – ναι, δάσκαλε;…ναι δάσκαλε!-.
«Η καρδιοκλέφτρα» είναι διαδρομή 10 χρόνων, ταλάντευση μεταξύ ονείρου και αλήθειας. Εκπεφρασμένη μέσω μιας συνήθειας αγαπημένης: της αντίστροφης δεύτερης ανάγνωσης. Εκείνης που εναρμονίζει την αταξία των πραγμάτων –λόγων και ειδώλων- που με φαινομενική ασυμφωνία συγκεντρώνονται γύρω μας. Κείμενα που γοητεύονται από το αποσπασματικό, δεμένα εσωτερικά, με αντίδοτο στην μοναξιά φάρους – ε ι κ ό ν ε ς.
Πρωτόπειρη γραφή, αχνή η μολυβιά. Λίγο πριν τις ξεμακρύνει ο νους, λίγο πριν χαθούν σε βαρκάδα, έρχομαι και τις απλώνω εδώ. Ζεστή και υγρή η αίσθηση. Και χάνομαι μέσα τους. Και γελώ. Γιατί στα μάτια μου στεφάνι – θρόνο υφαίνει με ηλιαχτίδες του ο ήλιος.
Ας είναι το πρώτο ψέλλισμα που γίνεται κραυγή, το αλλόκοτο αίσθημα πως κάτι σμιλεύεται μέσα μας και αγωνιζόμαστε να είμαστε εκεί για να του δώσουμε μορφή''.
(αντί προοιμίου, Γιώτα Αθανασίου)
Ένα βιβλίο για εκείνους που ονειρεύονται ακόμα το γαλάζιο του ουρανού, κάνουν όνειρα για τη ζωή και δεν έχουν χάσει… την ελπίδα!
Την Κυριακή 11 Ιουλίου 2010, στις 19:00 μμ. στο Πνευματικό Κέντρο Νέας Ερυθραίας θα πραγματοποιηθεί η επίσημη παρουσίαση του βιβλίου.
Προτού αναφερθώ στο βιβλίο, θα ήθελα να μιλήσω πρώτα για τη Γιώτα. Ζω σε έναν μικρό δήμο της Αττικής ή πιο σωστά σε ένα μεγάλο χωριό όπου λίγο-πολύ όλοι γνωρίζονται μεταξύ τους. Με τη Γιώτα, αν και ηλικιακά δεν απέχουμε πολύ, δεν έτυχε να έχουμε κοινές παρέες ή να συναντηθούμε στα σχολικά μας χρόνια. Ωστόσο, υπήρχε στην άκρη του μυαλού μου εξαιτίας της φιλίας που με ένωνε πριν χρόνια με το μικρότερο αδελφό της. Η Γιώτα όμως πάντα ξεχώριζε, αυτό το ξέραμε όλοι. Ήταν από τα παιδιά εκείνα που στο μικρό μας σχολείο άφησε κληρονομιά ένα κοφτερό μυαλό και μια ευγένεια ψυχής πραγματικά εντυπωσιακή. Με αυτά τα λόγια την περιέγραφαν οι καθηγητές μας κάθε φορά που άκουγαν το όνομα Αθανασίου διά στόματος του αδελφού της. Και να που τώρα οι δρόμοι μας ενώθηκαν με τρόπο απρόσμενο…
Μα ποια είναι στ’ αλήθεια η καρδιοκλέφτρα ή καλύτερα τι είναι μια καρδιοκλέφτρα; Άνθρωπος, ιδέα, ένας τόπος, μια εικόνα ή μήπως ένα όνειρο;
Λόγος λιτός μα συνάμα τόσο λυρικός που θαρρείς και η Καρδιοκλέφτρα θα ξεπεταχθεί από τις σελίδες του βιβλίου και θα ζωντανέψει εμπρός στα μάτια σου…Γραφή που σε συνεπαίρνει, σε κάνει να ταξιδεύεις μαζί της με συντροφιά το όνειρο, ωδή στην έμπνευση που τα βήματα κάθε συγγραφέα οδηγεί σε μονοπάτια συχνά δυσπρόσιτα, αλλά στο τέλος φωτεινά! Μια γλυκιά αγκαλιά που περικλείει μέσα της την παράδοση του τόπου μας!
"Λιγοστά τα παραμύθια που διάβασα σαν ήμουν παιδί. Πολύ περισσότερα εκείνα που τόκισε η ανάγκη μου να λερώνω κάθε άνοιξη τα περιθώρια του χρόνου με μπογιές. Γκρι, άσπρο – μαύρο, βαθύ μπλε, μπορντό, απαλό ροζ, λ ε υ κ ό κι ύστερα … πράσινο. Μόνο πράσινο. Πράσινο ανοιχτό, πράσινο κλειστό, με γαλάζιες ανταύγειες, πράσινο κυπαρισσί, λαδί αγαπημένο. Σαν τα μάτια των Αγγέλων.
Κι αν μεγαλώνω, κρατώ ακόμη δυο μολυβιές από ουρανό στην πίσω τσέπη. Και ξύνω τα μολύβια μου να ντύσω την σκιά μου πολεμώ. Και στριμώχνομαι. Ανάμεσα στις «φωτεινές μοναξιές των ανθρώπων» – ναι, δάσκαλε;…ναι δάσκαλε!-.
«Η καρδιοκλέφτρα» είναι διαδρομή 10 χρόνων, ταλάντευση μεταξύ ονείρου και αλήθειας. Εκπεφρασμένη μέσω μιας συνήθειας αγαπημένης: της αντίστροφης δεύτερης ανάγνωσης. Εκείνης που εναρμονίζει την αταξία των πραγμάτων –λόγων και ειδώλων- που με φαινομενική ασυμφωνία συγκεντρώνονται γύρω μας. Κείμενα που γοητεύονται από το αποσπασματικό, δεμένα εσωτερικά, με αντίδοτο στην μοναξιά φάρους – ε ι κ ό ν ε ς.
Πρωτόπειρη γραφή, αχνή η μολυβιά. Λίγο πριν τις ξεμακρύνει ο νους, λίγο πριν χαθούν σε βαρκάδα, έρχομαι και τις απλώνω εδώ. Ζεστή και υγρή η αίσθηση. Και χάνομαι μέσα τους. Και γελώ. Γιατί στα μάτια μου στεφάνι – θρόνο υφαίνει με ηλιαχτίδες του ο ήλιος.
Ας είναι το πρώτο ψέλλισμα που γίνεται κραυγή, το αλλόκοτο αίσθημα πως κάτι σμιλεύεται μέσα μας και αγωνιζόμαστε να είμαστε εκεί για να του δώσουμε μορφή''.
(αντί προοιμίου, Γιώτα Αθανασίου)
Ένα βιβλίο για εκείνους που ονειρεύονται ακόμα το γαλάζιο του ουρανού, κάνουν όνειρα για τη ζωή και δεν έχουν χάσει… την ελπίδα!
Την Κυριακή 11 Ιουλίου 2010, στις 19:00 μμ. στο Πνευματικό Κέντρο Νέας Ερυθραίας θα πραγματοποιηθεί η επίσημη παρουσίαση του βιβλίου.
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
ΑπάντησηΔιαγραφή