Αυτός που χτίζει λέγεται χτίστης και αυτός που φτιάχνει έπιπλα επιπλοποιός.
Έτσι, αυτός που γράφει βιβλία λέγεται συγγραφέας.
Τα πρώτα χρόνια που έγραφα, απέφευγα να πω τι κάνω. Όταν κάποιοι φίλοι άρχισαν να το διαδίδουν, άκουσα δεκάδες σχόλια: ότι είμαι ψώνιο, σνομπ, απόμακρη, λίγο… σαλταρισμένη, πως αποκλείεται να ασχολούμαι σοβαρά με τους μαθητές μου γιατί την ώρα που κάνω μάθημα σκέφτομαι τους πρωταγωνιστές των βιβλίων μου και άλλα πολλά.
Η αλήθεια είναι πως τα βράδια φοράω το ‘σκάφανδρό’ μου και περπατάω στα σύννεφα.
Ένας από τους λόγους που το κάνω είναι για να μην αρχίσω στα πινελάκια αυτούς που κάνουν την καθημερινότητά μου δύσκολη (φαντάζομαι πως αυτό με κάνει και στριμμένη, τώρα).
Βλέπετε, οι συγγραφείς είμαστε πάνω απ’ όλα άνθρωποι από τον ίδιο γαλαξία με όλους τους άλλους. Ερωτευόμαστε, αγαπάμε με πάθος, θυμώνουμε, κλαίμε, εκνευριζόμαστε και ενίοτε, θέλουμε να τα παρατήσουμε όλα.
Εμένα τουλάχιστον μου συμβαίνουν όλα τα παραπάνω και καμιά φορά, τα όσα ζω τα κάνω και βιβλία. Έτσι, για να μου θυμίζω ότι τα ωραιότερα παραμύθια τα γράφει η ζωή. Η δική μου, η δική σου, του ξένου.
Ξέρεις, είναι ωραίο πράγμα να τροφοδοτείς την ελπίδα, μέσα σου πρωτίστως.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου