Η Βροχή πάνω στην πέτρα με τα μάτια της συγγραφέως Μαίρης Τσίλη, την οποία ευχαριστώ για την κριτική της.
Βροχή πάνω στην πέτρα
Κάποιες φορές όταν τελειώνω την ανάγνωση ενός βιβλίου νιώθω τόσα πολλά που θέλω να γράψω και το κάνω. Όμως ομολογώ ότι γυρίζοντας την τελευταία σελίδα σε τούτο το βιβλίο όλα όσα ένιωσα και που ακόμα νιώθω αιχμαλωτίστηκαν στις λέξεις της Νατάσας Γκουτζικίδου κι έγιναν βροχής σταγόνες και μυθωδίες παραδομένες επάνω στο σώμα ενός νησιού με τόση ιστορία όπως η Κρήτη. Ο Μίνωας και η Μάγια οι δυο κεντρικοί ήρωες του βιβλίου με κατέκτησαν εν καιρώ ειρήνης αντικειμενικά μα σε προσωπικό επίπεδο σε εποχή μάχης με τον ίδιο μου τον εαυτό. Με κατέκτησαν και τους ευχαριστώ γιατί με παρέσυραν σε κάποιους άλλους καιρούς τότε που οι καρδιές και οι ζωές των ανθρώπων ανάμεσα σε βεντέτες σκληρές κρητικές και σε συνθήκες πολέμου αντιμάχονταν σαν αγριοκάτσικα με τα αγριοκάτσικα για να αντέξουν, για να επιβιώσουν, για να ξεχωρίσουν φίλους κι εχθρούς και γαι να νικήσουν βγαίνοντας στο φως της αλήθειας και της αγάπης. Η βροχή πάνω στην πέτρα είναι ένα βιβλίο που φτάνει σε απίστευτα όρια την ψυχή του αναγνώστη μέσα από αλεπάλληλες σκηνές απρόβλεπτες μέχρι τελευταία στιγμή με σκοπό παιδεύοντας την να την φτάσουν στην λύτρωση εκείνη που σημαίνει να δεις με κοφτερή ματιά τον ίδιο σου τον εαυτό στον καθρέφτη και να τον αντιμετωπίσεις ξεπερνώντας την μοίρα και αυτό που φαίνεται σαν αναπόφευκτο πεπρωμένο. Και η αγάπη, ο έρωτας, η οικογένεια, το μίσος, τα πάθη, τα ψέματα, τα μυστικά να υφαίνουν ιστούς και να σκαρώνουν λαβύρινθους. Άραγε ποιος θα ξεφύγει από ποιόν και από τι και με τι τρόπο; Άραγε ποιος θα νικήσει και ποιος θα χάσει; Ή μήπως σε πολλές περιπτώσεις δεν υπάρχουν ούτε νικητές ούτε νικημένοι; Θα το ανακαλύψετε διαβάζοντας την Βροχή πάνω στην πέτρα. Τελειώνοντας ένα έχω να πω. Η Νατάσα Γκουτζικίδου γράφει πως τα νυχτολούλουδα είναι οι ψυχές αυτών που αγγίζουν το φεγγάρι και η πένα της όμως σαν νυχτολούλουδο και σαν φεγγάρι αγγίζει τις ψυχές των αναγνωστών κι ας σκορπίζει όταν χρειάζεται μπαλωθιές σε πέτρινες καρδιές.
Μαίρη Τσίλη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου