Κρυφτό μετά τα τριάντα

Όταν ήμουν μικρή, το αγαπημένο παιχνίδι ήταν το «θάρρος ή αλήθεια». Πάντοτε, προτιμούσα τη β’ απάντηση, αλλά  μεταξύ μας δεν μπορούσα να καταλάβω τι σχέση είχαν αυτές οι δύο φαινομενικά αταίριαστες λέξεις. 

Καμιά φορά, όμως, χρειάζεται απλώς το πλήρωμα του χρόνου για να καταλάβεις πώς συνδέονται τα πράγματα μεταξύ τους. 

Βλέπεις, καλό το θάρρος αλλά χωρίς ειλικρίνεια μόνο του δεν αρκεί. Αν φοβάσαι, πρέπει να το παραδεχτείς. Θάρρος απαιτεί κι αυτό. 

Αν δεν φοβάσαι, πάλι πρέπει να το παραδεχτείς- πράγμα σαφώς καλύτερο γιατί σε βγάζει και από τη δύσκολη θέση. Αν πάλι θεωρείς τον εαυτό σου ειλικρινή, για να πεις το παραμικρό σημαίνει πως στην καρδούλα σου υπάρχει λίγο, έστω τόσο δα, θάρρος…

Φυσικά, αυτό το παιχνίδι δεν ήταν μόνο το δικό  μου αγαπημένο αλλά και όλης της παρέας, για να μην πω και όλων των συμμαθητών μου. Όλοι τρελαίνονταν να κάνουν τις πιο απίθανες ερωτήσεις περιμένοντας αντίδραση σε μια εποχή που ευτυχώς η αθωότητα καλά κρατούσε ακόμα.

Με τα χρόνια, μάλλον όλοι πάψαμε να παίζουμε το παιχνίδι, ή έστω μερικώς. Για την ακρίβεια, το παιχνίδι άλλαξε μορφή. Πώς είναι οι special editions των διάφορων επιτραπέζιων παιχνιδιών που βγαίνουν κατά καιρούς; Εκείνες με την πολυτελή έκδοση; Κάπως έτσι, ναι…

Μόνο που το παιχνίδι έγινε «Θάρρος ή κρυφτό» και στην ειδική έκδοσή του «Ειλικρίνεια ή κρυφτό». Το πιο δύσκολο πράγμα είναι να παραδεχτείς, να προσπαθήσεις, να αλλάξεις. Το πιο εύκολο είναι να παίξεις κρυφτό.

Δεν ξέρω αν οι ανθρώπινες σχέσεις ήταν πάντα τόσο δύσκολες, ξέρω όμως με βεβαιότητα ότι εκεί έξω βλέπω δεκάδες ανθρώπους- ίσως να είμαι κι εγώ μια από αυτούς- που δυσκολεύονται να παραδεχτούν ό,τι νιώθουν.

Νιώθεις, αλλά δεν το λες. Πώς να παραδεχτείς ότι άφησες έναν άνθρωπο να μπει στην καρδιά σου; Ξέρω, εσύ δεν κάνεις τέτοια πράγματα.

Δεν νιώθεις, πάλι δεν το λες. Γιατί να χάσεις το βόλεμα; Άσε, και η καβάτζα απαιτείται καμιά φορά. Πού να τρέχεις τώρα… Κάνε απλώς το κορόιδο και η ζωή συνεχίζεται, όπως συνεχίζεται, κοιτώντας ο καθένας την πάρτη του.

Και οι μέρες περνάνε και ο χρόνος φεύγει και το κρυφτό συνεχίζεται. Δεν ξέρω, δεν το μπορώ, δεν μου κάνει. Εγώ θέλω σταράτα λόγια. Να τα πεις, να τα ξεκαθαρίσεις, να τα τελειώσεις όσα έμειναν μισά.

Κι αν όταν ήμουν μικρή αγαπούσα τα παιχνίδια, τώρα δεν μπορώ το κρυφτό μετά τα τριάντα.

Μα κρυφτό μετά τα τριάντα;

Τρέμω για την έκδοση του αγαπημένου  παιχνιδιού όταν κάπου στα εβδομήντα μου γυρίσω, κοιτάξω πίσω και το μόνο που ίσως δω είναι ένας άνθρωπος που το μόνο που έμαθε στη ζωή του είναι να παίξει κρυφτό. Κρυφτό με τον ίδιο του τον εαυτό.

Όχι, δεν θέλω άλλο κρυφτό μετά τα τριάντα.