Το παιχνίδι της χαράς

Όταν ήμουν μικρή, διάβαζα την Πολυάννα, μια πιτσιρίκα που έπαιζε ''το παιχνίδι της χαράς''. Ένα τέχνασμα ήταν, το οποίο είχε εφεύρει η ίδια για να παλεύει κόντρα στα άσχημα της καθημερινότητάς της. Εν ολίγοις, προσπαθούσε να σκέφτεται πως η ζωή θα μπορούσε να είναι χειρότερη και έβλεπε τα προβλήματά της ως μικρά.
Η Πολυάννα και το παιχνίδι της έγιναν φίρμες παγκοσμίως, είναι η αλήθεια, αλλά στην πράξη, πολλοί από εκείνους που τη μιμήθηκαν, διαπίστωσαν πως ήταν μία φούσκα, εκτός κι αν δεν το έπαιζαν σωστά.
Τι να πω, υπάρχει, πάντα και αυτό το ενδεχόμενο.
 Ωστόσο, δεν μπορώ να μην αναρωτιέμαι πώς είναι δυνατόν κάποιος να παίζει το παιχνίδι τόσο επιδέξια όταν όλος ο κόσμος γύρω του γκρεμίζεται και δεν έχει από πουθενά να πιαστεί.
Ναι, μαγκιά αν το καταφέρνει, το παραδέχομαι.
Αλήθεια, Πολυάννα, τι θα πρότεινες σε κάποιον που βλέπει όλη του τη ζωή να ανατρέπεται;  Δεν ξέρω αν μπορείς να τον βοηθήσεις, ίσως και να μην γίνεται, να πρέπει μόνος του να περάσει το λούκι και να σταθεί ξανά στα πόδια του.
Η μόνη, ίσως, χρήσιμη συμβουλή που μπορείς να του δώσεις είναι μία: να προσέξει, εκεί, στην αναμπουμπούλα της ζωής, να μη χάσει τους δύο-τρεις ανθρώπους που έχουν τη διάθεση να είναι κοντά του.Κανείς δεν πρέπει να γίνεται βράχος για να ξεσπάς τα μανιασμένα σου κύματα.
Να θυμάσαι,μόνο,  η ζωή, ποτέ, δεν χαρίστηκε σε κανέναν. Εντάξει, με κάποιους έχει υπάρξει λίγο πιο επιεικής και με άλλους, πιο σκληρή. Στο τέλος, πάντως, μένει μόνο ό,τι αξίζει. Ξεσκαρτάρισμα, το λένε και είναι ό,τι καλύτερο μπορεί να σου συμβεί.