Δευτέρα 9 Ιανουαρίου 2012

Σβησμένοι φάροι, Νατάσα Γκουτζικίδου

       

Κοχύλια   νεκρά στην άμμο
Κοράλλια  ξεβρασμένα στην ακτή
Ελπίδες που πέθαναν δίχως αντίο
Μαντάτα που χάθηκαν στου χρόνου τη σκόνη
Πλοία σκοτεινά με συντροφεύουν
Χωρίς πυξίδα, χωρίς πανιά.
Καράβι άπληρο
Στον χρόνο τον άκληρο.

Θάλασσα θυμήσου πόσα μου χάρισες
Θάλασσα θυμήσου πόσα μου πήρες
Σβησμένοι φάροι σιωπηλοί με ταξιδεύουν
Σε άλλες στεριές τώρα με πάνε, απάτητες και μακρινές
Μα εγώ  πάντα εσένα γυρεύω
με σβησμένους φάρους παλεύω…

2 σχόλια:

  1. Θάλασσα θυμήσου πόσα μου χάρισες. Θάλασσα θυμήσου πόσα μου πήρες.... Είναι ότι πιο όμορφο έχω διαβάσει δεν είμαι της ποίησης , δεν μου αρέσει δεν μου λέει κάτι σαν Κατερίνα, είναι όμως κάποια ποιήματα που με αφήνουν άφωνη....συγχαρητήρια γλυκιά μου Νατάσα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή