Eίχε χάσει κάθε διάθεση για ζωή. Τίποτα δεν την ευχαριστούσε. Πλάσμα άψυχο, κενό, χωρίς περιεχόμενο. Τα πρωινά, όταν ξυπνούσε, δεν ένιωθε ευεξία όπως θα περίμενε κανείς αλλά κούραση. Λογικό, δεδομένου ότι έμενε συχνά ξύπνια μέχρι το χάραμα. Νύχτες ολόκληρες έπιανε τον εαυτό της να κοιτά τους δείχτες του ρολογιού με ανυπομονησία, να περιμένει να κινηθούν και να πάει ο χρόνος παρακάτω, μήπως κι έπαιρνε μαζί του και τους δαίμονες της.Οι δαίμονές της... Όχι πλάσματα τερατόμορφα, αλλά τόσο μα τόσο οικεία. Συγγενικά θα έλεγε, και η συνείδησή της ντρεπόταν ακόμα και που το είχε παραδεχτεί. Είχαν όμορφα χαρακτηριστικά, και κάποτε, όταν είχαν ανθρώπινη μορφή, της έδιναν χαρά. Τώρα, την έκαναν δυστυχισμένη. Κλεισμένη σε μια φυλακή από την οποία δεν μπορούσε να ξεφύγει, δεν μπορούσε να σπάσει τα δεσμά της. Μα ποιος είναι μεγαλύτερος εχθρός από τον ίδιο μας τον εαυτό; Αυτός δεσμοφύλακας, αυτός φυλακισμένος. Κλεισμένος σ' ένα γυάλινο κουτί που μοιάζει εύθραυστο, αλλά κρατά γερά τα κλειδιά και δεν μας αφήνει να δραπετεύσουμε για εκεί που επιθυμούμε.
Κοίταξε τις παλάμες της. Είχαν ιδρώσει. Κόλλησε την πλάτη της στον τοίχο. Ήθελε να ουρλιάξει, να φωνάξει την αλήθεια που απεγνωσμένα έκρυβε μέσα της. Να πει σε όλους αυτά που ήθελε αλλά δεν τολμούσε. Ένας τοίχος ουσιαστικά τη χώριζε από όσο επιθυμούσε αλλά δεν μπορούσε να αποκτήσει....
Αναμένεται σύντομα!
