Read to Death: Mεγάλος διαγωνισμό για ένα ταξίδι στην Πράγα!

Read to Death: Mεγάλος διαγωνισμό για ένα ταξίδι στην Πράγα!: SALINA! Το πρώτο κόμικ για ενήλικες κυκλοφορεί από τον εκδοτικό μας όμιλο και τους ΕΡΕΥΝΗΤΕΣ! Συγγραφέας:  Νατάσα, Γκουτζικ...

Κάπου κάνει κρύο...

Κάποιος ακούει ''σ' αγαπώ'' σε μια αγκαλιά που δεν νιώθει δική του, ενώ κάπου αλλού κάποιος θρηνεί τη χαμένη του αγάπη. 

Κάπου, ένας άντρας και μια γυναίκα κοιτούν ο ένας τον άλλον προσποιούμενοι πως δεν τους αφορούν. 

Κάπου αλλού, ένα ζευγάρι συμφιλιώνεται και δίνει όρκους αφοσίωσης. 

Κάπου, κάποιος κλαίει για τον άνθρωπό του που τον ''άφησε'' νωρίς και καταλαβαίνει πόσο σημαντικό είναι να έχεις στο πλευρό του έναν άνθρωπο που σε νοιάζεται αληθινά.

Κάπου, κάποιος περπατά μόνος στους δρόμους της πόλης ενώ η αιθαλομίχλη από τα τζάκια των ανθρώπων που κρυώνουν, θα καλύψει τα πάντα.

Κυρίως, τις ψυχές αλλά δεν θα τις ζεστάνει καμία φλόγα...

Όταν μου λείπεις, δεν σε ψάχνω πια

Όταν μου λείπεις, δεν σε αποζητώ πια.

Σε κάνω χάρτινο ήρωα και σε πλάθω σε λέξεις. 
Ψέματα, σε πλάθω σε σημεία στίξης. 
Πότε ερωτηματικό και πότε κόμμα.
Ποτέ όμως τελεία.
Τελειώνει ο έρωτας μέσα μας;
Πεθαίνει, ξεχνιέται;
Κι αν…
Λέω αν αναπαύεται σε στάχτες, ξαναγεννιέται και γίνεται μια παύλα, ίσως;
Ξέρεις, από εκείνες των χαμένων διαλόγων που τελείωσαν απότομα και τώρα, ζητούν μια ευκαιρία να έρθουν ξανά στην επιφάνεια.
Στο τέλος, καταλήγω σε αποσιωπητικά.
Πάντα πίστευα πως υποδηλώνουν το ‘be continued’ αλλά ποτέ δεν κατάλαβα πότε συνεχίζεται.
Σε αυτήν, σε μιαν παράλληλη ή σε μια ξένη ζωή.
Πάντως σίγουρα όχι σε μία που ζήσαμε μαζί.
Το καλό με τους χάρτινους ήρωες είναι πως τους πλάθεις όπως θες.
Ψεύτικους, δηλαδή.

Απλώς, χαμογελάς

-Ξέρεις ποια είναι η καλύτερη ώρα της μέρας;

-Ποια;

-Η ώρα που πας για ύπνο και κοιτάς πίσω τη μέρα που πέρασε, όσα προηγήθηκαν και χαμογελάς, όχι επειδή όλα κύλησαν ομαλά και είχες όσα ήθελες. 

Χαμογελάς γιατί μίλησες με έναν αγαπημένο φίλο και μοιραστήκατε τη στεναχώρια σας, γιατί η ζωή σου έφερε ένα αληθινό αερικό, γιατί νιώθεις ότι δικαιώνονται όσα προσπάθησες. 

Χαμογελάς ακόμα και στη σκέψη εκείνων που δεν έχεις, κι ας κοιμηθείς ακόμα μια φορά μόνος με μαξιλάρι τα όνειρά σου και σεντόνι τις ελπίδες σου. 

Χαμογελάς για εκείνους που δεν προσπάθησαν ποτέ να σε καταλάβουν, γιατί ξέρεις πως θα έρθει μια στιγμή που η όποια αλήθεια θα φανερωθεί σαν τις μάσκες που πέφτουν από τα ήδη απογυμνωμένα πρόσωπα. 

Χαμογελάς, γιατί ξέρεις πως έχεις μια τεράστια αγκαλιά ικανή να ανοίξει. 

Ξέρεις τι είναι να ζεις χωρίς αισθήματα; 

Πώς θα μυρίσεις το λουλούδι χωρίς όσφρηση; 

Πώς θα απολαύσεις το κρασί σου χωρίς γεύση; 

Γίνεται, δεν γίνεται. 

Έτσι είναι κι όταν ζεις χωρίς αισθήματα, έτσι είναι όταν δεν ξέρεις πώς είναι να ανοίγεις την αγκαλιά σου αλλά εσύ χαμογελάς γιατί ξέρεις πώς είναι, ακόμα κι όταν πονάς. 

Χαμογελάς γιατί τα μάτια σου μπορεί να έχουν πλημμυρίσει από δάκρυα, αλλά κάποια στιγμή θα κοιμάσαι στην πιο φιλόξενη αγκαλιά του κόσμου. 

Απλώς, χαμογελάς. 

Μετά, γύρισε πλευρό και αποκοιμήθηκε.

Καληνύχτα, λοιπόν

-Δεν μου αρέσουν οι καληνύχτες, σημαίνει πως κάτι τελειώνει κι εγώ δεν ήθελα να τελειώσουν οι νύχτες μαζί σου. Προτιμούσα τις καλημέρες, σαν να ξεκινούσαμε από την αρχή. Ξανά και ξανά, κι ας φτιάχναμε νέες μνήμες, νέα όνειρα. Βάζαμε ένα κομματάκι μας, ένα δικό σου- κι ας ήταν "βαρύ", μερικές φορές- κι ένα δικό μου, γκρινιάρικο σαν εμένα αλλά δεν πείραζε, γιατί ήμασταν εμείς. Καλημέρα ήθελα μόνο να σου λέω.

Έπειτα, νύχτωσε.
Καληνύχτα, λοιπόν...

Τα ετερώνυμα (δεν) έλκονται

Την είχα πάντοτε την απορία πώς είναι δυνατόν τα ετερώνυμα να έλκονται. Έχετε ακούσει φαντάζομαι τη θεωρία (αυτήν που σουφρώσαμε από την επιστήμη της Φυσικής) που υποστηρίζει πως δύο εκ διαμέτρου αντίθετοι χαρακτήρες μπορούν να ταιριάξουν όπως ο τέντζερης με το καπάκι, ακριβώς εξαιτίας της αντίθεσης που τους χαρακτηρίζει. Ένα πράγμα σαν να περιμένεις να «δέσει» ο Ταύρος με τον Τοξότη. Ο Ταύρος θέλει τη μονιμότητα και ο Τοξότης την αλλαγή. Ο πρώτος στέκεται πάντοτε σοβαρός, ενώ ο δεύτερος ανοίγει  το στόμα του όποτε να 'ναι και όπου να 'ναι και δεν ξέρει τι λέει. 

Μα γίνονται αυτά τα πράγματα; Ξέρω τι θα ακούσω για συνέχεια, πως ανάμεσα στο άσπρο και στο μαύρο υπάρχουν και άλλες αποχρώσεις όπως το γκρι, αρκεί να το θέλουν και οι δύο πλευρές. Και μάλλον αυτό ισχύει, μα μόνο σε ό, τι αφορά στο αγαπημένο μου φόρεμα που είναι δίχρωμο. Του προσέθεσα κι ένα φουλάρι διαφορετικού χρώματος και έγινε πραγματικά εξαιρετικό!

Η ιστορία σε αυτές τις περιπτώσεις πάει κάπως έτσι: κορίτσι γνωρίζει αγόρι, φλερτάρουν και αυτό είναι η αρχή μίας σχέσης. Στην πορεία φαίνεται πως διαφέρουν ακόμη και στα απλά: εκείνη χαλαρώνει διαβάζοντας Λογοτεχνία κι εκείνος βλέποντας τον Θρύλο. Εκείνη λατρεύει τον γαύρο τηγανητό κι εκείνος τον έχει κάνει θεό. Εκείνη ασχολείται με την πολιτική και τα κοινά ενώ εκείνος προτιμά να ξεσαλώνει στα μπουζούκια παρέα με φίλους. Μου λέτε πού θα κλείσουν ραντεβού αυτοί οι δύο; Όσο  ζουν τον μεγάλο, παραμυθένιο έρωτα θα βρεθούν κάπου στο ενδιάμεσο, όπουν κι αν είναι αυτό το ενδιάμεσο. Εκείνη θα καταπιεί το γεγονός πως ο καλός της δεν γνωρίζει τον Καμύ κι εκείνος θα δεχτεί να τρώει κάθε Τρίτη γαύρο από τη λαϊκή.

Όταν όμως ο έρωτας φύγει, τι θα μείνει πίσω; Οι διαφορές που πριν φαίνονταν χαριτωμένες, τώρα φαντάζουν ακόμα και ανυπόφορες, ειδικά αν ο γαύρος είναι ξεροτηγανισμένος και η ομάδα δεν πηγαίνει καλά! Για να αντέξεις κάποιον δίπλα σου, ιδίως αν ποντάρεις σε αυτό το «πάντα», δεν θέλεις τον «ετερώνυμο» σύντροφο. Έχεις ανάγκη τον «ομώνυμο», αυτόν με τον οποίο θα επικοινωνείς στην ίδια γλώσσα και δεν θα έχεις ανάγκη μεταφραστή. Χρειάζεσαι στο πλευρό σου αυτόν με τον οποίο τα θέλω σας συγκλίνουν, το ίδιο και η στάση σας απέναντι στη ζωή.   

                Συμπέρασμα: αφήστε τη Φυσική και ασχοληθείτε με τα Μαθηματικά. Είναι βέβαιη επιστήμη και με θεωρήματα που ενέχουν πάντοτε επαλήθευση.  Βέβαια, η ζωή δεν είναι κλάσμα να μιλάς για ομώνυμα και ετερώνυμα, ούτε και οι άνθρωποι. Όπως λέει και η φίλη μου η Σοφία, αν μη τι άλλο, κράτησε κοντά σου εκείνον ή εκείνην που θα σου μάθει να μιλάς μια νέα γλώσσα. Τη γλώσσα που θα σε κάνει καλύτερο άνθρωπο...

Ξέρω τι έκανες πέρσι το καλοκαίρι

Θυμάμαι κάτι καλοκαίρια-όχι πολύ παλιά, μόλις μια δεκαετία πριν- που η Αθήνα έμοιαζε με έρημη πόλη τον Αύγουστο. Στο κέντρο, συναντούσες κυρίως τουρίστες και αλλοδαπούς, που αράδιαζαν την πραμάτεια τους δεξιά και αριστερά στους κεντρικούς δρόμους. Άντε, και κανένα σκύλο, που γάβγιζε πότε-πότε για να σπάει η μονοτονία. 

Για τα προάστια της Αθήνας, ειδικά για τα πιο απομονωμένα, ούτε λόγος. Αισθανόσουν πως περπατούσες σε πόλη-φάντασμα, μόνο η πόρτα από το σαλούν του Φαρ Ουέστ να τρίζει, έλειπε για να συμπληρωθεί ιδανικά το σκηνικό.  

Ως γνωστόν, ο Αύγουστος για τον Έλληνα έχαιρε  πάντα ιδιαίτερης εκτιμήσεως. Μαζεύαμε τα μπογαλάκια μας, κλείναμε τις επιχειρήσεις μας και ό,τι άλλο είχαμε ανοιχτό και την κάναμε γι’ άλλη γη, γι’ άλλα μέρη, δήθεν να γιορτάσουμε με ευλάβεια τον Δεκαπενταύγουστο. 

Εξυπακούεται πως ούτε οι μισοί Έλληνες, αν ερωτηθούν, δεν γνωρίζουν με βεβαιότητα τι ακριβώς τιμούμε,αλλά αυτό είναι άλλο θέμα.  

Στις λιγοστές φορές που ως παιδί έμεινα στην Αθήνα τον Αύγουστο, γιατί και η δική μου οικογένεια στους παραπάνω ανήκε, θυμάμαι να με πιάνει μια τρομαχτική μελαγχολία, σε σημείο να ανυπομονώ να έρθει ο Σεπτέμβρης. 

Το φετινό καλοκαίρι όμως στην Αθήνα θα είναι διαφορετικό, όπως και όλα των τελευταίων χρόνων. Θα υπάρχει κόσμος, ζωή, εκεί όπου άλλοτε δεν υπήρχε τίποτα, παρά μόνο ερημιά.  

Το σπουδαιότερο όμως δεν είναι αυτό,

Το σπουδαιότερο είναι ότι ξαφνικά άλλαξε η νοοτροπία του Έλληνα. 

Για την ακρίβεια, προσαρμόστηκε. 

Εκεί που άλλοτε γκρινιάζαμε πως δεν βρίσκουμε ξενοδοχείο στη Μύκονο και βρίζαμε όλον τον κόσμο, γιατί δεν γίνεται η κυρά-Λένη να έκανε διακοπές σε πιο must νησί από εμάς, αρχίσαμε να συμβιβαζόμαστε με την ιδέα της πόλης και να αναζητούμε tips για να περάσουμε καλά και στο κλεινόν άστυ. 

Χώρια που το γυρίσαμε και στη θρησκεία. Κάθε τρεις και λίγο, όλο και κάποιον θα δεις να σταυροκοπιέται και να λέει: «Δόξα τω Θεώ, που έχουμε την υγεία μας, κι ας μην πήγαμε διακοπές» ή «Πρώτα ο Θεός, του χρόνου».  

Μέχρι και οι εφοριακοί άλλαξαν στάση. 

Έγινε ο κλάδος, βρε αδελφέ, πιο φιλικός προς τον πολίτη. Εκεί που έμπαινες στην εφορία κι έτρεμε η ψυχή σου μην τυχόν σου βγάλουν κάνα μπουγιορτί και χρειαστείς ασθενοφόρο για την έξοδο, ο εφοριακός έγινε φίλος σου. «Δώστε ό,τι έχετε», συμβουλεύει τον κόσμο κι εσύ νομίζεις ότι χρειάζεσαι επειγόντως γιατρό να ελέγξει τα αυτιά σου. Έλα όμως που έχεις ακούσει σωστά και δεν είναι η φαντασία σου η πλανεύτρα. 

Αναρωτιέμαι όμως, πρέπει να φτάσουμε στο χείλος του γκρεμού για να αλλάξουμε νοοτροπία; 

Γιατί να μην μπορούμε να χαρούμε τη ζωή στα μικρά και στα απλά της; 

Γιατί θα πρέπει να φτάσει το πρόβλημα στην πόρτα μας για να κατανοήσουμε και του γείτονα; 

Τελικά, όλα στη ζωή είναι ένα μάθημα. 

Άλλος παθαίνει και μαθαίνει, και άλλος δεν θα μάθει ποτέ έτσι κι αλλιώς. 

Υπάρχει βέβαια πάντα και το σχέδιο Β. Να μαθαίνεις, χωρίς να παθαίνεις, αρκεί να έχεις μάτια και αυτιά ανοιχτά και να θυμάσαι πως ουδείς άφθαρτος…