Τα ετερώνυμα (δεν) έλκονται

Την είχα πάντοτε την απορία πώς είναι δυνατόν τα ετερώνυμα να έλκονται. Έχετε ακούσει φαντάζομαι τη θεωρία (αυτήν που σουφρώσαμε από την επιστήμη της Φυσικής) που υποστηρίζει πως δύο εκ διαμέτρου αντίθετοι χαρακτήρες μπορούν να ταιριάξουν όπως ο τέντζερης με το καπάκι, ακριβώς εξαιτίας της αντίθεσης που τους χαρακτηρίζει. Ένα πράγμα σαν να περιμένεις να «δέσει» ο Ταύρος με τον Τοξότη. Ο Ταύρος θέλει τη μονιμότητα και ο Τοξότης την αλλαγή. Ο πρώτος στέκεται πάντοτε σοβαρός, ενώ ο δεύτερος ανοίγει  το στόμα του όποτε να 'ναι και όπου να 'ναι και δεν ξέρει τι λέει. 

Μα γίνονται αυτά τα πράγματα; Ξέρω τι θα ακούσω για συνέχεια, πως ανάμεσα στο άσπρο και στο μαύρο υπάρχουν και άλλες αποχρώσεις όπως το γκρι, αρκεί να το θέλουν και οι δύο πλευρές. Και μάλλον αυτό ισχύει, μα μόνο σε ό, τι αφορά στο αγαπημένο μου φόρεμα που είναι δίχρωμο. Του προσέθεσα κι ένα φουλάρι διαφορετικού χρώματος και έγινε πραγματικά εξαιρετικό!

Η ιστορία σε αυτές τις περιπτώσεις πάει κάπως έτσι: κορίτσι γνωρίζει αγόρι, φλερτάρουν και αυτό είναι η αρχή μίας σχέσης. Στην πορεία φαίνεται πως διαφέρουν ακόμη και στα απλά: εκείνη χαλαρώνει διαβάζοντας Λογοτεχνία κι εκείνος βλέποντας τον Θρύλο. Εκείνη λατρεύει τον γαύρο τηγανητό κι εκείνος τον έχει κάνει θεό. Εκείνη ασχολείται με την πολιτική και τα κοινά ενώ εκείνος προτιμά να ξεσαλώνει στα μπουζούκια παρέα με φίλους. Μου λέτε πού θα κλείσουν ραντεβού αυτοί οι δύο; Όσο  ζουν τον μεγάλο, παραμυθένιο έρωτα θα βρεθούν κάπου στο ενδιάμεσο, όπουν κι αν είναι αυτό το ενδιάμεσο. Εκείνη θα καταπιεί το γεγονός πως ο καλός της δεν γνωρίζει τον Καμύ κι εκείνος θα δεχτεί να τρώει κάθε Τρίτη γαύρο από τη λαϊκή.

Όταν όμως ο έρωτας φύγει, τι θα μείνει πίσω; Οι διαφορές που πριν φαίνονταν χαριτωμένες, τώρα φαντάζουν ακόμα και ανυπόφορες, ειδικά αν ο γαύρος είναι ξεροτηγανισμένος και η ομάδα δεν πηγαίνει καλά! Για να αντέξεις κάποιον δίπλα σου, ιδίως αν ποντάρεις σε αυτό το «πάντα», δεν θέλεις τον «ετερώνυμο» σύντροφο. Έχεις ανάγκη τον «ομώνυμο», αυτόν με τον οποίο θα επικοινωνείς στην ίδια γλώσσα και δεν θα έχεις ανάγκη μεταφραστή. Χρειάζεσαι στο πλευρό σου αυτόν με τον οποίο τα θέλω σας συγκλίνουν, το ίδιο και η στάση σας απέναντι στη ζωή.   

                Συμπέρασμα: αφήστε τη Φυσική και ασχοληθείτε με τα Μαθηματικά. Είναι βέβαιη επιστήμη και με θεωρήματα που ενέχουν πάντοτε επαλήθευση.  Βέβαια, η ζωή δεν είναι κλάσμα να μιλάς για ομώνυμα και ετερώνυμα, ούτε και οι άνθρωποι. Όπως λέει και η φίλη μου η Σοφία, αν μη τι άλλο, κράτησε κοντά σου εκείνον ή εκείνην που θα σου μάθει να μιλάς μια νέα γλώσσα. Τη γλώσσα που θα σε κάνει καλύτερο άνθρωπο...

Ξέρω τι έκανες πέρσι το καλοκαίρι

Θυμάμαι κάτι καλοκαίρια-όχι πολύ παλιά, μόλις μια δεκαετία πριν- που η Αθήνα έμοιαζε με έρημη πόλη τον Αύγουστο. Στο κέντρο, συναντούσες κυρίως τουρίστες και αλλοδαπούς, που αράδιαζαν την πραμάτεια τους δεξιά και αριστερά στους κεντρικούς δρόμους. Άντε, και κανένα σκύλο, που γάβγιζε πότε-πότε για να σπάει η μονοτονία. 

Για τα προάστια της Αθήνας, ειδικά για τα πιο απομονωμένα, ούτε λόγος. Αισθανόσουν πως περπατούσες σε πόλη-φάντασμα, μόνο η πόρτα από το σαλούν του Φαρ Ουέστ να τρίζει, έλειπε για να συμπληρωθεί ιδανικά το σκηνικό.  

Ως γνωστόν, ο Αύγουστος για τον Έλληνα έχαιρε  πάντα ιδιαίτερης εκτιμήσεως. Μαζεύαμε τα μπογαλάκια μας, κλείναμε τις επιχειρήσεις μας και ό,τι άλλο είχαμε ανοιχτό και την κάναμε γι’ άλλη γη, γι’ άλλα μέρη, δήθεν να γιορτάσουμε με ευλάβεια τον Δεκαπενταύγουστο. 

Εξυπακούεται πως ούτε οι μισοί Έλληνες, αν ερωτηθούν, δεν γνωρίζουν με βεβαιότητα τι ακριβώς τιμούμε,αλλά αυτό είναι άλλο θέμα.  

Στις λιγοστές φορές που ως παιδί έμεινα στην Αθήνα τον Αύγουστο, γιατί και η δική μου οικογένεια στους παραπάνω ανήκε, θυμάμαι να με πιάνει μια τρομαχτική μελαγχολία, σε σημείο να ανυπομονώ να έρθει ο Σεπτέμβρης. 

Το φετινό καλοκαίρι όμως στην Αθήνα θα είναι διαφορετικό, όπως και όλα των τελευταίων χρόνων. Θα υπάρχει κόσμος, ζωή, εκεί όπου άλλοτε δεν υπήρχε τίποτα, παρά μόνο ερημιά.  

Το σπουδαιότερο όμως δεν είναι αυτό,

Το σπουδαιότερο είναι ότι ξαφνικά άλλαξε η νοοτροπία του Έλληνα. 

Για την ακρίβεια, προσαρμόστηκε. 

Εκεί που άλλοτε γκρινιάζαμε πως δεν βρίσκουμε ξενοδοχείο στη Μύκονο και βρίζαμε όλον τον κόσμο, γιατί δεν γίνεται η κυρά-Λένη να έκανε διακοπές σε πιο must νησί από εμάς, αρχίσαμε να συμβιβαζόμαστε με την ιδέα της πόλης και να αναζητούμε tips για να περάσουμε καλά και στο κλεινόν άστυ. 

Χώρια που το γυρίσαμε και στη θρησκεία. Κάθε τρεις και λίγο, όλο και κάποιον θα δεις να σταυροκοπιέται και να λέει: «Δόξα τω Θεώ, που έχουμε την υγεία μας, κι ας μην πήγαμε διακοπές» ή «Πρώτα ο Θεός, του χρόνου».  

Μέχρι και οι εφοριακοί άλλαξαν στάση. 

Έγινε ο κλάδος, βρε αδελφέ, πιο φιλικός προς τον πολίτη. Εκεί που έμπαινες στην εφορία κι έτρεμε η ψυχή σου μην τυχόν σου βγάλουν κάνα μπουγιορτί και χρειαστείς ασθενοφόρο για την έξοδο, ο εφοριακός έγινε φίλος σου. «Δώστε ό,τι έχετε», συμβουλεύει τον κόσμο κι εσύ νομίζεις ότι χρειάζεσαι επειγόντως γιατρό να ελέγξει τα αυτιά σου. Έλα όμως που έχεις ακούσει σωστά και δεν είναι η φαντασία σου η πλανεύτρα. 

Αναρωτιέμαι όμως, πρέπει να φτάσουμε στο χείλος του γκρεμού για να αλλάξουμε νοοτροπία; 

Γιατί να μην μπορούμε να χαρούμε τη ζωή στα μικρά και στα απλά της; 

Γιατί θα πρέπει να φτάσει το πρόβλημα στην πόρτα μας για να κατανοήσουμε και του γείτονα; 

Τελικά, όλα στη ζωή είναι ένα μάθημα. 

Άλλος παθαίνει και μαθαίνει, και άλλος δεν θα μάθει ποτέ έτσι κι αλλιώς. 

Υπάρχει βέβαια πάντα και το σχέδιο Β. Να μαθαίνεις, χωρίς να παθαίνεις, αρκεί να έχεις μάτια και αυτιά ανοιχτά και να θυμάσαι πως ουδείς άφθαρτος…

Αν όλη μας η ζωή ήταν ροζ

Θα ήθελα όλη μας η ζωή να είναι ροζ. 

Ροζ σύννεφα, ροζ καραμέλες, ροζ δέντρα, ροζ αυτοκίνητα.

Όπου στρέφουμε το βλέμμα να αντικρίζουμε κάτι ροζ. 

Ροζ σαν το ρουζ στα μάγουλα.

Ροζ σαν το φόρεμα της πορσελάνινης κούκλας πάνω στο παλιό σύνθετο. 

Ροζ σαν την απόχρωση που παίρνει ο ουρανός όταν δύει ο ήλιος.

Ροζ σαν φόρεμα, σαν πουκάμισο ή σαν μπλούζα.

Φαντάζεσαι πώς θα ήταν να περνά από δίπλα σου μια ροζ γάτα;

Έλα όμως που μάθαμε πως το ροζ είναι μόνο για τα κορίτσια, πως είναι χρώμα που φανερώνει αδυναμία. 

Και τι πετύχαμε τελικά στη ζωή μας; Να την κάνουμε μαύρη; Να την κάνουμε σκούρα αλλά σίγουρα όχι πολύχρωμη. 

Μετά, φταίνε τα χρώματα...