Τα φτερά της πεταλούδας

Θυμάμαι πάντα με γλυκιά νοσταλγία το μάθημα της Έκθεσης, ίσως επειδή θεωρώ πως η καθηγήτρια που είχα με μύησε στον υπέροχο κόσμο της γραφής. Ωστόσο, παραδέχομαι, πως ενώ η γραφή είναι έμπνευση, τα θέματα των Πανελλαδικών εξετάσεων είναι πάντα τόσο κλισέ που καταντούν ανιαρά μετά την τρίτη φορά που τα συζητάς ή τα αναλύεις (σσ. δεν υπάρχει χειρότερο από την έλλειψη φαντασίας).

Απ’ όλα τα  θέματα περισσότερο απεχθανόμουν τα θέματα που αφορούσαν σε κάποιο ιδανικό, όπως ειρήνη, αγάπη, φιλία και πάει λέγοντας. Κατά την άποψή μου, ως έφηβη τότε αλλά και ως ενήλικη σήμερα, έννοιες όπως οι παραπάνω δεν φυλακίζονται σε γραπτά και λέξεις. 

Είναι σύμβολα. 

Είναι κώδικες επικοινωνίας μεταξύ σκεπτόμενων ανθρώπων.

Ωστόσο, το θέμα που ενεργοποιούσε πάντα τον εσωτερικό μου συναγερμό ήταν η έννοια της ελευθερίας. Άδικα ζητούσε τον ορισμό της η έρμη η Έφη που μας έκανε το μάθημα. Οι πεφωτισμένοι συμμαθητές μου και απόγονοι του Μαρξ έδιναν τους πιο ιδιαίτερους ορισμούς που είχαν ξεπατικώσει από διάφορα βιβλία και ανάθεμα αν καταλάβαιναν τι έλεγαν.

Sorry, η ελευθερία δεν έχει ορισμό. 

Έχει χρώματα και αφυπνά τις αισθήσεις. 

Είναι το κόκκινο του πάθους και της αγάπης. Ο

 καταγάλανος ουρανός ένα πρωί Σαββάτου.

Ο αέρας που φυσά στα μαλλιά σου από το ανοιχτό παράθυρο του αυτοκινήτου.

Το να οδηγάς στην Εθνικό Οδό αργά το βράδυ ακούγοντας το τραγούδι που αγαπάς και να φτιάχνεις εικόνες.

 Είναι ο έρωτας που έχει το χρώμα των ματιών του.

Το πρόσωπό του όταν χαμογελά ή όταν είναι συννεφιασμένο. Είναι ο παφλασμός των κυμάτων και η θαλασσινή αύρα.

Ο γλάρος που δεν φοβάται το κύμα και όλο το κοντοζυγώνει. 

Μην προσπαθήσεις να  κλείσεις   μια ελεύθερη ψυχή σε στεγανά, δεν θα τα καταφέρεις. 

Η ελευθερία γεννιέται και πεθαίνει μέσα μας. 

Ναι, αυτή είναι μια κλισέ πρόταση από το μάθημα της Έκθεσης αλλά από τις λίγες που οφείλουμε στον εαυτό μας να συγκρατήσουμε, γιατί κρύβει στα σπλάχνα της μια μεγάλη αλήθεια.

Αν αφήσεις την ελευθερία να φύγει, εσύ και μόνο εσύ φταις γι' αυτό γιατί ξέχασες να ζεις.

 Ευτυχώς, κάποτε ξυπνάς από το λήθαργο.

Κινδυνεύεις βέβαια να βρεθείς σε ένα νέο κόσμο που έχει προχωρήσει χωρίς εσένα, αλλά ξέρεις κάτι; 

Η «επανένταξη» δεν είναι τόσο δύσκολη, αρκεί ο αέρας της ελευθερίας να φυσά πραγματικά μέσα σου. 

Κλείσε τα μάτια και άσε το φόβο πίσω. 

Η πεταλούδα άλλωστε πάει στο φως κι ας είναι αν την κάψει. 

Εσύ τι προτιμάς να είσαι;

Αγαπητό σύμπαν...

Θυμάμαι τον παππού μου να μου λέει πάντα πως η ζωή παραείναι μικρή για να μην τη ζω όπως την ονειρεύομαι.  Τότε, παιδί ακόμα, δεν μπορούσα να καταλάβω το βάθος της συμβουλής του. Ήταν απλώς τα λόγια ενός ηλικιωμένου που επειδή τον αγαπούσα –ψέματα, τον λάτρευα- τα άκουγα. Χρειάστηκε να περάσουν χρόνια για να καταλάβω τι εννοούσε. 

Εκείνος, άνθρωπος που είχε βιώσει έναν Παγκόσμιο Πόλεμο και μια Κατοχή, είχε μάθει να αποκωδικοποιεί το αληθινό νόημα της ζωής και να απολαμβάνει τα απλά, τα καθημερινά.  Έτσι,  απόλαυση ήταν ο καφές στο καφενείο του χωριού παίζοντας χαρτιά με τους συγχωριανούς του ή μια  βόλτα στον κάμπο.

Αν τον παρακολουθούσες, νόμιζες ότι η ζωή του κινείται σε slow motion. Δεν τον άγχωνε ποτέ  τίποτα. 

Μεγαλώνοντας, άρχισα να συνειδητοποιώ πως κάποια αλήθεια βρισκόταν στα λόγια του αλλά και πάλι, δεν ήμουν αρκετά έξυπνη για να δω πίσω από τις λέξεις.

 Για την ακρίβεια, έπιανα το νόημα αλλά δεν μπορούσα να το κάνω στάση ζωής και αυτό ήταν η δική μου αποτυχία.

 Βλέπετε, μέχρι κάποια στιγμή στη ζωή μου είχα προτιμήσει να συμπορεύομαι με τη συμβουλή του ομότεχνου Coelho περί σύμπαντος και συνομωσίας.  Έλα όμως, μεγάλε, που μπορεί να γράφεις σπουδαία πράγματα αλλά σε αυτό έχεις άδικο.  Κανένα σύμπαν ποτέ δεν πρόκειται να συνωμοτήσει υπέρ σου όσο κι αν θέλεις κάτι, ιδίως αν σε αυτό το ‘κάτι’ συμπεριλαμβάνονται άνθρωποι. 

Ειδικά τότε, χτυπήσου όσο θες σε όποια σκληρή επιφάνεια προτιμάς, αλλά πάψε άνθρωπέ μου να ονειροβατείς.

Για κάποια πράγματα, χρειάζονται τουλάχιστον δύο.  

Όπως και να’ χει, υπάρχουν πράγματα που μπορούμε να αντέξουμε και άλλα που δεν μπορούμε.

Τότε, επιλέγεις τι πραγματικά θέλεις και πορεύεσαι ανάλογα, μόνος σου ή με παρέα.  Προτιμώ με παρέα, παρότι μερικές φορές η μοναξιά κρίνεται απαραίτητη. Προτιμώ να μοιράζομαι μαζί σου τα πάντα: το κάθε ‘ευκολάκι’ ή την κάθε δυσκολία.

Τα όνειρα ή τους εφιάλτες.

Ένα ταξίδι ή μια βόλτα με το αυτοκίνητο κι ας διαρκεί πέντε λεπτά όλα κι όλα.  Υπάρχουν άνθρωποι και άνθρωποι.

Άνθρωποι που λειτουργούν όπως εμείς και άνθρωποι που λειτουργούν διαφορετικά.

Δεν είναι πάντα εύκολο να κατανοήσεις τη διαφορετικότητα, οφείλεις όμως να τη σεβαστείς και να δώσεις στον άλλον το χώρο του.

Να σταματήσεις να τον πνίγεις ή να τον πιέζεις. 

Δεν ωφελεί.  

Kαμιά φορά τελικά, πρέπει να σε προφυλάξεις όχι από τους ξένους αλλά από σένα τον ίδιο.

Δύο είναι καλύτερα από ένα(ς)

Όταν ήμουν παιδί, θυμάμαι μια ηλικιωμένη γειτόνισσα, να διηγείται σε μας τα κορίτσια την ιστορία της. Κάθε βράδυ, μας έλεγε ακριβώς την ίδια ιστορία, με τα ίδια λόγια.

Όταν ήταν λοιπόν νέα, ερωτεύτηκε ένα παλικάρι με όμορφα, μελαγχολικά μάτια για το οποίο ήταν διατεθειμένη να αλλάξει όλη της τη ζωή, χωρίς να τη νοιάζει ποιος ήταν στο παρελθόν του και τι είχε κάνει.

 Όπως έλεγε, όταν αγαπάς αληθινά δεν σε νοιάζει τίποτα. Κι ενώ εκείνη ξημεροβραδιαζόταν για τον συναντήσει, εκείνος έκανε ελάχιστα πράγματα, ίσως και τίποτα.

Μέχρι που ένα πρωί, μετά από πολύ καιρό και συνειδητοποίησε πως άδικα έχανε τον καιρό της, όχι γιατί εκείνος δεν το άξιζε αλλά γιατί ό,τι είναι μονόπλευρο είναι καταδικασμένο να αποτύχει.

Γιατί όλα τα είδη των σχέσεων χρειάζονται δύο ισότιμους.

Δύο να αγαπάνε, δύο να δίνουν.

Δύο να είναι εκεί.

Ποτέ έναν.