Δεσμοί ζωής

Λένε πως μπορεί να συναντήσουμε χιλιάδες ανθρώπους στη ζωή μας, αλλά μόνο ένας ή μόνο μερικοί- αν το πρώτο ενδεχόμενο ακούγεται λειψό- θα  αγγίξουν την ψυχή μας.  Σε κάποιους θα ακουστεί ρομαντικό, κάποιοι άλλοι θα σπεύσουν να μου αποδείξουν πως έχω άδικο και κάποιοι, λίγοι, κατά τη γνώμη μου, θα συμφωνήσουν. Και δεν εννοώ απλώς να συμφωνήσουν γιατί είναι μια ιδέα που ακούγεται ωραία. 

Καθημερινά, συναντάμε δεκάδες ανθρώπους στο δρόμο μας και με πολλούς από αυτούς  αισθανόμαστε αυτομάτως πως ταιριάζουμε, πως είναι ακόμα και το άλλο μας μισό. Άλλωστε, όταν με έναν άνθρωπο έχεις κοινά ενδιαφέροντα το να αισθανθείς πως ταιριάζεις, το να «έρθετε» κοντά, ιδίως όταν έχεις κάνει τη μοναξιά φίλη καλή, μου φαντάζει αρκετά εύκολο. Αυτός είναι ίσως και ο λόγος  που μερικές φορές βιαζόμαστε να «βαφτίσουμε» κάποιον φίλο ή να τον δούμε σαν τον έρωτα της ζωής μας.

 Όχι πως δεν είναι σημαντικό να ταιριάζεις με τον άλλο (σε οποιαδήποτε μορφή σχέσης κι αν αναφερόμαστε) στα απλά και στα καθημερινά. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως όλοι  οι άνθρωποι έχουν καταφέρει να αγγίξουν την ψυχή σου. Το άγγιγμα της ψυχής είναι κάτι πολύ πιο βαθύ, πολύ πιο σημαντικό. Το πετυχαίνει μόνο εκείνος που μπορεί να μοιραστεί μαζί σου χωρίς ανταλλάγματα. Εκείνος που μπορεί να σε κάνει να δεις τον εαυτό σου και να μην τρομάξεις. Είναι ο άνθρωπος που μπορεί να σου δείξει ποιος πραγματικά είσαι, ακόμα κι αν εκ πρώτης φανεί σκληρός μαζί σου ή και τρομαχτικός. Το βέβαιο είναι ότι αυτός ο άνθρωπος έχει πετύχει να δημιουργήσει μαζί σου έναν δεσμό για μια ζωή. Μπορείς να αντιληφθείς εγκαίρως εκείνον που μπορεί πράγματι να αγγίξει την ψυχή σου. Είμαστε άραγε σε θέση να αποκρυπτογραφήσουμε την επιφάνεια όταν τείνει να γίνει συνήθεια;