Το φάντασμα των περασμένων Χριστουγέννων...

Kάποτε, όχι πολύ παλιά, ήμουν από εκείνους  που δεν περίμεναν με ανυπομονησία τα Χριστούγεννα και γενικότερα τις γιορτές. Θεωρούσα υπερβολή όλην αυτήν την ξέφρενη χαρά και τον ενθουσιασμό από τα πλήθη που ξεχνούσαν ό,τι τα απασχολούσε και έβαζαν ένα μόνιμο χαμόγελο χαράς στα χείλη, θαρρείς και το είχες κολλήσει με κόλλα. Τουλάχιστον έναν ολόκληρο μήνα πριν, το μόνο που απασχολούσε τους πάντες ήταν πού θα περάσουν τις γιορτές, τι θα φορέσουν και τι θα μαγειρέψουν ενώ ο στολισμός του σπιτιού τους έπρεπε να είναι ο καλύτερος της γειτονιάς. Δεν είχε καμία σημασία που το 'καλύτερο' τις περισσότερες φορές άγγιζε τα όρια της υπερβολής, θυμίζοντας μιαν άλλη γιορτή...

Σημασία έχει πως όλοι έδειχναν ευτυχισμένοι, ακόμα κι αν στα βάθη της ψυχής του έκρυβε ο καθένας πίκρες, στεναχώριες, θλίψη για όσα δεν έγιναν... Ήταν οι δεκαπέντε μέρες ευδαιμονίας που κάποιοι περίμεναν ακόμα κι όλον τον χρόνο. 

Και ύστερα άλλαξαν οι εποχές... Ήρθαν τα πάνω-κάτω. Ανακαλύψαμε πως ζούσαμε μια πλασματική ευτυχία ή έτσι τουλάχιστον έτσι μας είπαν. Τα πρόσωπα έπαψαν να στολίζονται από χαμόγελα και η καλή διάθεση έπεσε από το ζενίθ στο απόλυτο ναδίρ.

Τα φετινά Χριστούγεννα φαντάζουν αρκετά αδιάφορα σε όλους. Πόσο εύκολο άλλωστε είναι το αντίθετο όταν βλέπεις το μισθό σου να συρρικνώνεται (αν ανήκεις στους τυχερούς κι έχεις ακόμα δουλειά) ή όταν χάνεις την εργασία σου.... Μια βόλτα δε στην αγορά δείχνει το μέγεθος της κρίσης. Στη θέση των αλλοτε στολισμένων κατααστημάτων συναντά κανείς λουκέτα και κούτες στο πάτωμα. Όσοι επιμένουν ακόμα ενάντια στην κρίση, βλέπουν τα καταστήματά τους άδεια...

Κι όμως, μπορούμε και με λιγότερα. Δεν πειράζει που φέτος το καρότσι μας δεν θα είναι τιγκαρισμένο με παιδικά παιχνίδια. Τα παιδιά μας δεν χρειάζονται δέκα κούκλες. Περισσότερο χρειάζονται την αγάπη μας και να μας νιώθουν κοντά τους. Δεν πειράζει ούτε που δεν θα πιούμε δέκα μπουκάλια κρασί από εκείνο το ακριβό και δεν θα μοιάσουμε στους Γάλλους. Δεν πειράζει επίσης που δεν θα περάσουμε τις γιορτές σε κάποιο κοσμικό χιονοδρομικό κέντρο. Θυμάσαι το χωριό μας; Εκείνο που μοιάζει με πόλη-φάντασμα αφού το έχουμε ξεχάσει όλοι;

Τα φετινά Χριστούγεννα, σε αντίθεση με τις άλλες χρονιές, τα περιμένω καιρό τώρα. Όχι γιατί φέτος είναι καλύτερα από πέρσι, αλλά γιατί επιτέλους κατάλαβα πως αξίζει τον κόπο να χαμογελάω. Γιατί επιτέλους κατάλαβα πως ό,τι αξίζει είναι οι στιγμές και για κανέναν λόγο δεν πρέπει να το ξεχνάω. Γιατί, πάνω από όλα, είναι αχαριστία όταν σου δίνεται μια ευκαιρία να χαμογελάσεις να μην το κάνεις...  Καλές γιορτές!

Ακόμα και οι θεοί συγκινούνται, Χρήστος Λαμπρούδης

''Όταν μπορείς να αντιμετωπίσεις τον εαυτό του μπορείς να αντιμετωπίσεις τα πάντα" γράφει ο συγγραφέας Χρήστος Λαμπρούδης στο πρώτο του έργο με τίτλο ''Ακόμα και οι θεοί συγκινούνται'', βρίσκοντάς με απόλυτα σύμφωνη. 

Τον Χρήστο είχα την τιμή να τον γνωρίσω (από κοντά) όταν προλόγισε το βιβλίο μου 'Θυμήσου πόσα μου χάρισες' στην Θεσσαλονίκη τον περασμένο Οκτώβρη με την επίσης αγαπημένη, Κατερίνα Τζαβάρα. Στο ταξίδι της επιστροφής, παραδέχομαι πως το βιβλίο του ήταν η συντροφιά μου. 

Ήδη από τις πρώτες κιόλας σελίδες, αντιλαμβάνεται κανείς πως κρατά στα χέρια του ένα βιβλίο που υπόσχεται να τον ταξιδέψει σε μιαν άλλη κυριολεκτικά διάσταση. Λίγο διαφορετική, μα τόσο παράξενα οικεία... Ήρωας ένα πλάσμα με ανθρώπινα χαρακτηριστικά, όπως η Σκέψη, που οδηγείται σε μια αναζήτηση στον κόσμο των ανθρώπων αλλά και του φανταστικού. 

Ο ήρωας εκφράζει μεγαλοφώνως τις σκέψεις του για τη ζωή, τον θάνατο, την αγάπη, την ελευθερία, την προδοσία και τη λογική. Περιφέρεται άλλοτε σε ερήμους και άλλοτε σε δάση, με την κρυφή ελπίδα πως θα βρει τελικά αυτό που αναζητάει, ακόμα κι όταν το ταξίζει μοιάζει ατέρμονο. 

Ο συγγραφέας έχει πλάσει με μαεστρία έναν ολόκληρο κόσμο, μέσα στον οποίο έχει ενσωματώσει το πλάσμα. Μέσω του ήρωά του ασκεί ενίοτε κριτική στον κόσμο των ανθρώπων, αναφερόμενος πότε στη σχέση τους με τη θρησκεία και πότε στις επιλογές που κάνουν.

Ο ήρωάς του βιβλίου μας αναζητά ουσιαστικά το δρόμο προς την ελευθερία, όπως ο καθένας την ορίζει και τη βιώνει...

Ένα βιβλίο για τους λάτρεις της φανταστικής λογοτεχνίας, αλλά και για όλους εκείνους που αναζητούν το Φως όταν όλα δίπλα μας καταρρέουν... Καλοτάξιδο, Χρήστο  μου!

Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου:
 
Ούτε κι εγώ ο ίδιος θυμάμαι πια πόσο καιρό περιπλανιέμαι. Όλα ξεκίνησαν ξαφνικά Όταν άνοιξα τα μάτια μου και συνειδητοποίησα ότι βρίσκομαι σε έναν ξένο κι άγνωστο κόσμο. Ακόμη προσπαθώ να καταλάβω εάν είναι όλα αυτά πραγματικότητα. Μήπως είμαι ξύπνιος μέσα σε ένα όνειρο; Περιφέρομαι ψάχνοντας για απαντήσεις. Πρέπει να βρω ποιος είμαι, πώς βρέθηκα εδώ. Οι απορίες μου, όλα αυτά που πρέπει να ξεδιαλύνω, άρχισαν να περιπλέκονται σαν τους κρίκους μιας αλυσίδας επάνω μου. Τη νιώθω να με πλακώνει! Να με πνίγει! Στ' αλήθεια, τι μου συμβαίνει;
Πρέπει να βρω για ποιον λόγο βρίσκομαι εδώ. Με ποιον τρόπο θα ελευθερωθώ.


Ακόμα και οι θεοί συγκινούνται, Χρήστος Λαμπρούδης
Εκδ. Οσελότος.

Η γυναίκα των Δελφών, Ελένη Στασινού

Δελφοί, ο ομφαλός της γης. Τόπος ιερός, ακτινοβολεί ακόμα το ελληνικό πνεύμα. Αυτός είναι και ο τόπος που επέλεξε η συγγραφέας κυρία Ελένη Στασινού ως σκηνικό για το βιβλίο της 'Η γυναίκα των Δελφών'.  Ήδη από τις πρώτες σελίδες, ο αναγνώστης μεταφέρεται νοερά στους Δελφούς της μεταεπαναστατικής Ελλάδας  (Καστρί τότε καθώς οι αρχαίοι θησαυροί ‘κοιμούνται’ ακόμα κάτω από το χώμα). Η χώρα, ρημαγμένη από τον πόλεμο και τις έριδες και ο λαός, κουρασμένος να αγωνίζεται για την επιβίωσή του κόντρα στην πείνα, τους ληστές και τις κακουχίες, παλεύουν να βρουν μια θέση στον ήλιο. Στο επίκεντρο η Πηγή, νέα, όμορφη, μορφωμένη, έξω από τα δεδομένα της εποχής αλλά και μυστηριώδης, θα γίνει το μήλον της έριδας ανάμεσα σε δύο αδέλφια με αποκορύφωμα μια αδελφοκτονία.  Με μοναδικό ουσιαστικά σύμμαχο τον πατέρα της, η Πηγή θα παλέψει κόντρα σε κάθε μικροαστική αντίληψη της εποχής και θα διεκδικήσει την ίδια τη ζωή ενώ θα είναι παρούσα στην υπογραφή που θα αλλάξει την μοίρα του τόπου και θα αναδείξει ένα από τα σημαντικότερα ιερά της αρχαιότητας.

Από τις πρώτες κιόλας σελίδες, η συγγραφέας μυεί τον αναγνώστη στην εποχή που περιγράφει. Γλώσσα ιδιαίτερη, που ίσως ξαφνιάσει κάποιους στην αρχή, γλαφυρή, χωρίς περιττές περιγραφές και πλοκή που κυλάει γοργά, η κ. Στασινού παρουσιάζει με έξοχο τρόπο το κοινωνικοπολιτικό και οικονομικό πλαίσιο της εποχής στην οποία εστιάζει. Τα ήθη και τα έθιμα, η ντοπιολαλιά, οι αντιλήψεις της εποχής και ιδιαίτερα η θέση της γυναίκας, ο φόβος απέναντι στο διαφορετικό  τονίζονται στο κείμενο που ζωντανεύει έξοχα την Ελλάδα των περασμένων χρόνων.

‘Η γυναίκα των Δελφών’, ένα από τα βιβλία που συντρόφευσαν μοναδικά το καλοκαίρι μου και μου άφησαν μια ξεχωριστή αίσθηση πληρότητας.  Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι ‘Η γυναίκα των Δελφών’ απέσπασε μια σημαντική διάκριση και μεταφράζεται στο εξωτερικό από έναν από τους μεγαλύτερους εκδοτικούς οίκους της Ιταλίας.  Καλοτάξιδο κ. Στασινού και σε πολλές ακόμα διακρίσεις!

Η γυναίκα των Δελφών, Ελένη Στασινού

Εκδ. Ωκεανός