Από μικρή αγαπούσα τα παραμύθια, κατά προτίμηση εκείνα που μιλούσαν για πρίγκιπες και πριγκίπισσες, δράκους και μάγισσες, μαγικά όντα και ζώα με ανθρώπινα λαλιά. Σαν παιδί αλλά και σαν ενήλικη πια, ιδιαίτερης εκτιμήσεως στην καρδιά μου χαίρουν πάντα οι νεράιδες... Τα μαγικά εκείνα όντα που χορεύουν στο φεγγαρόφωτο, ικανές να κλέψουν την ψυχή εκείνου που τις αντικρίζει. Με μαλλιά λυμένα, όμορφα φορέματα και φτερά στροβιλίζονται στο φως της σελήνης, μικρές, πανώριες θεές... Τα παραμύθια συνεχίζουν να με ακολουθούν μέχρι σήμερα. Αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μου και καθημερινή βραδινή συνήθεια λίγο πριν η μικρή ''πριγκίπισσά'' μου αποκοιμηθεί.
Αγαπώ τα παραμύθια... Αν και νομίζω πως δεν είμαι η μοναδική. Οι παιδαγωγοί από την πλευρά τους μιλούν διαρκώς για τη σπουδαιότητά τους στη ζωή των παιδιών αλλά εγώ θα συμπληρώσω... και των μεγάλων. Με ένα παραμύθι ταξιδεύεις. Ονειρεύεσαι, ταυτίζεσαι, γίνεσαι κάποιος άλλος έστω και για λίγο, προβληματίζεσαι και αναρωτιέσαι... Για τον τρόπο με τον οποίο η ζωή μπορεί κάποιες φορές να κατευθύνει τα πράγματα.
Τα παιδιά έχουν ανάγκη τα παραμύθια αλλά μήπως δεν τα έχουμε ανάγκη και εμείς οι μεγάλοι; Πόσο άδεια θα ήταν η ζωή μας χωρίς αυτά; Και φυσικά, τα παραμύθια είναι ταυτισμένα με ένα ''ευτυχισμένο τέλος'', εκείνο που θα φέρει τη λύτρωση ή πιο σωστά την Κάθαρση στην ψυχή του πρωταγωνιστή αλλά και τη δική μας που παρακολουθούμε εναγωνίως την εξέλιξη των πραγμάτων, που θέλουμε τον ήρωά μας ευτυχισμένο.
Ευτυχώς, οι παραμυθάδες συνηθίζουν να μας το προσφέρουν απλόχερα το ''happy end'' αναγνωρίζοντας φαντάζομαι και εκείνοι πόσο σημαντικό είναι. Οι ρίζες του παραμυθιού μας ταξιδεύουν πολύ πίσω στο χρόνο. Μάλλον είναι αδύνατο να τις εντοπίσουμε παρά τις διάφορες θεωρίες που αφορούν στη γένεσή του. Όχι ότι έχει σημασία. Αντιθέτως! Για μένα αυτό δείχνει πόσο σημαντική είναι η συμβολή τους στην ανθρώπινη ψυχοσύνθεση από πολύ παλιά.
Δεν ξέρω αν σήμερα εξακολουθούμε να πιστεύουμε στα παραμύθια, εκτός βέβαια αν πρόκειται για λόγους παιδαγωγικούς. Προσωπικά, τα αγαπώ ιδιαίτερα για όλα αυτά που μου προσφέρουν. Μόνο που καμιά φορά αναρωτιέμαι... πόσο εφικτό είναι να ζήσουμε το δικό μας παραμύθι; Και μάλιστα εκείνο με το ευτυχισμένο τέλος... Αυτό που συχνά λαχταράμε αλλά δεν μπορούμε να έχουμε...
Σκοπός των εν λόγω βιβλίων δεν ήταν απλώς η καταγραφή των παροιμιών αλλά και το να αποτυπωθεί η αιτία της ''γέννησής'' τους. Πολλές από τις παροιμίες αυτές γεννήθηκαν στα δύσκολα χρόνια της Τουρκοκρατίας, τότε που οι Έλληνες χρειάζονταν έναν κοινό κώδικα επικοινωνίας για να εκφράσουν τα βάσανα και τους καημούς τους, τον πόθο για τη λευτεριά.. Άλλες πάλι μας ταξιδεύουν στην αρχαιότητα, όπου συνήθειες και τρόπος ζωής μπορεί να χάθηκαν με την πάροδο των αιώνων, ωστόσο παγιώθηκαν στην αντίληψη του Έλληνα και ταξίδεψαν μέχρι τις μέρες μας. Tα βιβλία προλόγισε η συγγραφέας Νόη Ανδρεάδη και εγώ. 
