Τα αληθινά

Τα αληθινά δεν δημιουργούν σύγχυση.
Δεν σε μπερδεύουν.
Δεν σε αγχώνουν.
Δεν σε κάνουν να φαντάζεσαι πιθανά σενάρια και συμπεριφορές.
Δεν δημιουργούν θέμα εμπιστοσύνης, ούτε σε αναγκάζουν να συμπεριφέρεσαι καχύποπτα και να αναζητάς το ψέμα πίσω από τις λέξεις.
Τα αληθινά σε κάνουν να χαμογελάς.
Δεν σε κάνουν να να εξηγείς διαρκώς και να ζητάς.
Έρχονται μόνα τους, αβίαστα και φυσικά.
Τα αληθινά δεν ψάχνουν αφορμές.
Δεν κρύβονται πίσω από δικαιολογίες, ούτε τις αναζητούν.
Τα μάτια τους λένε τις αλήθειες, ακόμα κι αν δεν τολμούν τα λόγια.
Tα αληθινά ξέρουν να συγχωρούν και να δίνουν ευκαιρίες, όπως κάποτε συγχώρεσαν τα δικά τους λάθη κάποιοι άλλοι.
Τα αληθινά έχουν μάθει από τα λάθη τους και δεν ζουν με απωθημένα, ούτε κατάλοιπα του παρελθόντος.
Τα αληθινά σου επιτρέπουν να είσαι ο εαυτός σου.
Δεν σε κάνουν να σκέφτεσαι κάθε κουβέντα σου, ούτε να προσποιείσαι κάτι που δεν είσαι.
Τα αληθινά δεν δραπετεύουν σαν κλέφτης.
Είναι κοντά σου στα εύκολα και στα δύσκολα.
Τα αληθινά θέλουν να πηγαίνεις παρακάτω, να εξελίσσεσαι, να γίνεσαι καλύτερος σε ό,τι κάνεις.
Να τολμάς, να πιάνεις όνειρα και στόχους.
Τα αληθινά τα ξεχωρίζεις από μακριά.
Τα καταλαβαίνεις από την πρώτη στιγμή, δεν χρειάζεται να παραβλέπεις και να προσπερνάς.
Τα αληθινά υπάρχουν, κι ας μοιάζει δύσκολο να τα βρεις.

Αφιερωμένο στα ''αληθινά'' και στα αληθινά.

She's a runaway

Ποτέ δεν συμφωνούσα πως η φυγή είναι λύση. 

Πάντοτε πίστευα πως είναι κάτι προσωρινού χαρακτήρα. 

Άλλωστε, τα προβλήματα μπορεί να πιστεύεις πως τα άφησες πίσω, μα στην πραγματικότητα εκείνα βρίσκουν πάντα τρόπο να τρυπώσουν στη βαλίτσα και να έρθουν μαζί σου. Ακόμα όμως κι αν υποθέσουμε πως δεν θα βρουν τρόπο να χωρέσουν, θα έρθουν νέα να σε ανταμώσουν εκεί που πας. Ψευδαίσθηση λοιπόν η διαφυγή. 

Είναι όμως κάποιες φορές που το μόνο που θες πραγματικά είναι να μπεις στο αυτοκίνητό σου και να φύγεις. Να οδηγήσεις χιλιόμετρα μακριά από ό, τι σε βαραίνει, με το παράθυρο ανοιχτό να σε χτυπάει ο αέρας (μήπως και συνέλθεις επιτέλους και ξεκολλήσει το μυαλό) και τη μουσική να παίζει στο τέρμα. 

Παράξενο, αλλά παρά  τη θλίψη σου δεν επιλέγεις να ακούσεις τραγούδια που υπό άλλες συνθήκες θα σε έκαναν να αισθανθείς καλύτερα αλλά ό, τι πιο λυπητερό αγάπησες ποτέ. 

Είναι το  τραγούδι που σου θυμίζει την πρώτη σου αγάπη όταν πήγαινες στο γυμνάσιο, το τραγούδι του πρώτου χωρισμού, το τραγούδι που για πάντα συνέδεσες με εκείνον που ερωτεύτηκες και δεν είναι πια εδώ. 

Κάποιες φορές λοιπόν δεν αντέχεις άλλο και η μόνη λέξη που τριγυρνά στο μυαλό σου είναι ‘βαρέθηκα’.  

Χρησιμοποιείς παρελθοντικό χρόνο γιατί δεν υπάρχει χώρος για άλλο τέτοιο συναίσθημα. Μπούκωσες.

Είσαι έτοιμος να εκραγείς, οπότε αντί να το κάνεις και να μαζεύουμε θρύψαλα από τις γύρω βιτρίνες, μπαίνεις στο αυτοκίνητό σου ή σε όποιο άλλο μεταφορικό μέσο σου φαίνεται ιδανικό για διαφυγή (αν υπάρχει μαγικό χαλί ακόμα καλύτερα) και φεύγεις για άλλη γη, άλλα μέρη.  

Είναι που απλώς βαρέθηκες να σου κάθονται πράγματα, άνθρωποι και καταστάσεις στο ρουθούνι σαν ενοχλητική μύγα. 

Μια μέρα μπορεί και να επιστρέψεις. 

Ψέματα, θα επιστρέψεις. 

Πάντα θα επιστρέφεις γιατί έχεις μάθει να αγωνίζεσαι και να μην το βάζεις κάτω no matter what. 

Άλλωστε, αυτό κάνουν οι αληθινοί αγωνιστές. 

Εσύ, σε ποια κατηγορία θέλεις να ανήκεις;

Καρδιά-λογική, σημειώσατε Χ

«Καρδιά ή λογική;» 

Το πληκτρολόγιό μου με κοιτάζει με βλέμμα επίμονο σαν να θέλει να μου εκμαιεύσει απάντηση και όχι όποια κι όποια απάντηση, κατά προτίμηση αυτήν που βολεύει. 

Χμ, ενδιαφέρουσα ωστόσο η ερώτηση. 

Δεν μπορώ να μην παραδεχτώ πως με βάζει στη διαδικασία να σκεφτώ. Στο μυαλό, μου έρχεται μια εικόνα που είδα πρόσφατα να κυκλοφορεί σε ιστότοπο κοινωνικής δικτύωσης. 

Απεικονίζει το μυαλό και την καρδιά. 

Το μυαλό, εντελώς cool, κατσαδιάζει την καρδιά ότι δεν πρέπει να ερωτεύεται αφού μόνο πληγώνεται και να αφήσει το σπορ σε εκείνο που είναι πιο ψύχραιμο και λογικό. 

Εκ πρώτης, γέλασα. Τελικά,

 κατέληξα προβληματισμένη. 

Η λογική έχει μια ατσάλινη, συνήθως, άμυνα απέναντι σε όλα. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο πως έχει τη δική της φωνή. Τη φωνούλα αυτή που μας κατευθύνει και μας χτυπάει το καμπανάκι κάθε φορά που κάνουμε μια γκάφα ή έστω οδεύουμε με επιτυχία προς τα εκεί. 

Τουλάχιστον για τη λογική τα πράγματα είναι ξεκάθαρα. 

Υπάρχει το άσπρο και το μαύρο. 

Διαλέγεις και παίρνεις τι σου κάνει και τι όχι. Είναι σαν να βάζεις τα δεδομένα σε μια ζυγαριά και τα ζυγίζεις.  Το αποτέλεσμα, δηλαδή το προς τα πού θα παλαντζάρει το θέμα, συνήθως φαίνεται εύκολα όταν έχεις σύμμαχο τη λογική. 

Τι γίνεται όμως όταν η καρδιά έχει αποφασίσει πως δεν έχει πει την τελευταία της κουβέντα;  Κάπως έτσι δεν συμβαίνει συνήθως; Έρχεται ακάλεστη και κάνει τη διαφορά. Βέβαια, το πώς κάνει τη διαφορά είναι άλλου παπά ευαγγέλιο. 

Η καρδιά κρατά για αρχή χαμηλό προφίλ. Ναι, της πάει αυτό της χαμηλοβλεπούσας. Είναι που πάσχει από έλλειψη αυτοπεποίθησης, μην βιαστείτε να πάρετε το μέρος της και σκεφτείτε τι καλό παιδί που είναι. 

Κάθε άλλο! 

Μόλις αρχίσει να βαδίζει έστω και λίγο σταθερά, ή τουλάχιστον έτσι νομίζει, ξεσπαθώνει. Τι αφιερώσεις, τι εξομολογήσεις, τι πέφτω στα πατώματα και λιώνω σαν παγωτό Αύγουστο μήνα.  

Η καρδιά θυμίζει κάτι από πυροτέχνημα. Από την πολλή χαρά φωτίζει τα πάντα. Αυτό στην αρχή, γιατί αν το αίσθημα δεν πάει καλά, τότε σβήνει αφήνοντας πίσω της μοναχά μια πολύχρωμη γραμμή με ημερομηνία λήξης. 

Κατεβαίνουν λοιπόν σε αναμέτρηση οι δυο τους. 

Καρδιά εναντίον λογικής, ποια θα επικρατήσει; 

Προσπαθώ να σκεφτώ μια ενδιάμεση λύση, μεσοβέζικη ίσως. 

Λογική καρδιά, υπάρχει τέτοιο πράγμα; 

Δύσκολο το βλέπω. Τι να επιλέξεις, τι να κρατήσεις; 

Δυο έννοιες αντίθετες μεταξύ τους, μα τόσο αλληλένδετες. Νομίζω πως μόνο σε ένα συμπέρασμα μπορώ να καταλήξω. Η μία δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς την άλλην. Κάτι σαν αδελφές-ψυχές. Πορεύονται μαζί, συνήθως σε δρόμους παράλληλους, μα πότε-πότε ξεστρατίζει η μία στο δρόμο της άλλης και τότε αρχίζουν τα μπερδέματα. 

Καρδιά-λογική, τελικό σκορ Χ.

Σ' αγαπώ αλλά αγαπώ εμένα εξίσου

To Sex and the City είναι από εκείνες τις σειρές που όσο αγαπήθηκαν,  άλλο τόσο σχολιάστηκαν δυσμενώς. 

Κανείς όμως δεν μπορεί να αρνηθεί ότι είχε πράγματα να πει, είτε προς τη μία, είτε προς την άλλη κατεύθυνση. 

Κάποια είναι τεράστιες αλήθειες, όπως η παρακάτω- πάντα κατ’ εμέ. 

Σε ένα από τα επεισόδια λοιπόν η ‘σκληρή’ της σειράς, η Σαμάνθα, ερωτεύεται έναν πλούσιο τον οποίο αφού πιάνει να την απατά, συγχωρά και μάλιστα, αρραβωνιάζεται κιόλας. 

Όμως, ζει συνεχώς με την υποψία πως θα επαναλάβει την πράξη του. 

Προκειμένου να τον πιάσει επ’ αυτοφώρω για άλλη μία φορά όπως υποψιάζεται, ανεβαίνει δεκάδες ορόφους με τα πόδια.

 Εκείνος αποδεικνύεται αθώος, τελικά. 

Η Σαμάνθα όμως θα ξεστομίσει μια μεγάλη αλήθεια. ‘Σ’ αγαπώ αλλά αγαπώ περισσότερο εμένα’. 

Το θέμα δεν είναι να αγαπάς περισσότερο εσένα, το θέμα είναι να αγαπάς εξίσου με τον άλλον και τον εαυτό σου ώστε να μην ξεχνάς να σε φροντίζεις. 

Οι σχέσεις (πρέπει να) είναι ισότιμες. 

Να θέλουν δύο και να φροντίζουν δύο γι’ αυτό. Αλλιώς, όσες σκάλες κι αν τρέξεις, αν ο άλλος δεν αισθάνεται την ανάγκη να σε δει, να σε φροντίσει, να είναι κοντά σου ακόμα κι αν είναι μακριά κι εσύ φυσικά εκείνον, ο ένας θα ανεβαίνει πάντα με το ασανσέρ κι εσύ θα αγκομαχάς σε κάποιο σκαλοπάτι. 

Να ονειρεύεσαι δύο φορές περισσότερο από όσο τολμάς

Μεσημέρι καθημερινής, από το ανοιχτό παράθυρο να μπαίνει η δροσιά. 

Ποια δροσιά δηλαδή, ψυχρούλα έχει και ο καιρός μοιάζει να τρελάθηκε. 

Να ήταν μόνο ο καιρός, θα ήταν παρηγορητικό. 

Έλα που ο καιρός τρελάθηκε, εγώ τρελάθηκα, εσύ τρελάθηκες και το ρήμα κλίνεται σε όλα τα πρόσωπα και σε όλους τους χρόνους.

 Όχι, όρεξη για γραμματική δεν έχω. 

Είναι που βαρέθηκα. 

Βαρέθηκα την παράνοια που επικρατεί όπου κι αν κοιτάξεις, μα περισσότερο την παράνοια που ενίοτε κυκλοφορεί σαν αδέσποτη σφαίρα μέσα μου και δεν αφήνει τίποτα όρθιο. 

Δεν μου αρέσουν τα θλιμμένα πρόσωπα-φυσικά, ούτε το δικό μου- αλλά από την άλλην, βαρέθηκα και τα πρόσωπα που υποκρίνονται πως όλα είναι υπέροχα ενώ μέσα τους αργοπεθαίνουν για δέκα διαφορετικούς  λόγους ο καθένας. 

Δεν κατάλαβα γιατί θα πρέπει να υποκρίνομαι ότι είμαι καλά. 

Δεν κατάλαβα γιατί θα πρέπει να γελάω όταν μέσα μου πεθαίνω.  

Πόση ψευτιά αλήθεια χωράει αυτός ο κόσμος;

Προτιμώ να μην δώσω απάντηση, γιατί θα πικράνω πολλούς και ήδη οι φίλοι μου άρχισαν να μειώνονται επικίνδυνα. 

Μήπως όχι και τόσο επικίνδυνα τελικά; 

Μήπως μένει πίσω ό, τι αξίζει αληθινά; 

Μερικές φορές, προσπαθώ να σκεφτώ κάτι να κρατηθώ, αλλά δυσκολεύομαι.  

«Είναι που δεν βοηθάει και η οικονομική κρίση» λέει μια φωνή. 

Δεν βοηθάει, ναι. Αλλά εσύ τι κάνεις γι’ αυτό; Όταν δηλαδή βλέπεις τα συνοικιακά σου μαγαζιά να κλείνουν το ένα μετά το άλλο κι εσύ εξακολουθείς να ψωνίζεις από τη μεγάλη αλυσίδα ξένων συμφερόντων, όχι επειδή έχει καλύτερα πράγματα αλλά ρε αδελφέ είναι πιο in να πηγαίνεις εκεί αντί για την κυρά-Λένη, τι πιστεύεις πώς είσαι; 

Διαφορετικός; 

Έξυπνος; 

\Δήθεν ιδεαλιστής είσαι. 

Από επαναστάσεις του καναπέ χορτάσαμε πια. 

Για τους επαναστάτες, δεν έχω καν λόγια. 

Βαρέθηκα και τις φανφάρες τους και τις δήθεν απόψεις-λύσεις που έχουν για όλα. 

Φυσικά, μιλάμε πάντα για θεωρία. 

Η πράξη είναι δύσκολη και προϋποθέτει προσόντα παντός τύπου, σε αντίθεση με την κριτική που προϋποθέτει απλώς μεγάλο στόμα. 

Θα το κλείσω τελικά το παράθυρο. Ελπίζω να συνεχίσει να βρέχει μέχρι να καθαρίσει η γη από καθετί που τη βρωμίζει. 

Κι αν δεν τα καταφέρει εκείνη, λέω για αλλαγή να ξεκινήσω από μένα. 

Άλλωστε, αλλαγή είναι να ονειρεύεσαι δυο φορές περισσότερο από όσο τολμάς.