Είναι το δάκρυ σου

Θέλω να είμαι το γέλιο και το δάκρυ σου

της νύχτας το πιο όμορφο τραγούδι σου. 

Γιατί η αγάπη είναι το πιο όμορφο ταξίδι της καρδιάς γι' αυτούς που δεν φοβούνται να αντικρίσουν κατάματα τον ήλιο δίχως να τους κάψει... 

Γιατί, ξέρεις, και η αγάπη καίει όταν δεν είναι αληθινή. Η αγάπη μπορεί να σε αλλοιώσει, να σε στείλει στα Τάρταρα αλλά στην πραγματικότητα, ποτέ δεν φταίει εκείνη. 

Μην ψάχνεις άλλοθι στα αυτονόητα. 

Βροχή πάνω στην πέτρα- Κυκλοφορεί στις 22 Οκτωβρίου

"Σσσς, θα σου πω ένα μυστικό και να το θυμάσαι πάντα,
το μυστικό βρίσκεται στις στιγμές. Όχι σ' εκείνες που έφυγαν, όχι σ' εκείνες που θα έρθουν αλλά σ' εκείνες που ζεις δυνατά, σ' εκείνες που σε κάνουν να πιστεύεις πως υπάρχει μόνο το τώρα.
Το μυστικό βρίσκεται στις στιγμές που κλείνεις τα μάτια σου και εύχεσαι το ρολόι να σταματήσει. Στις στιγμές που τον χρόνο τον έχεις κάνει κτήμα σου, δεν είσαι εσύ ο σκλάβος του αλλά εκείνος σε υπηρετεί χαρίζοντάς σου τα πολύτιμα δώρα του... Το μυστικό είναι οι στιγμές, να το θυμάσαι πάντα παιδί μου" ήρθαν στο μυαλό του τα ξεχασμένα λόγια που μια νύχτα του είχε πει ο πατέρας του.

Ένα βιβλίο που διαδραματίζεται πάνω στην Κρήτη του 1928, στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, στην Αθήνα του Μεσοπολέμου και μέχρι το μεταπολεμικό Λονδίνο, καθώς η Βροχή πάνω στην Πέτρα γράφει την δική της ιστορία...

Βροχή πάνω στην πέτρα (απόσπασμα), Νατάσα Γκουτζικίδου

Θα θυμάμαι πάντα εκείνα τα δειλινά που έτρεχα να σε ανταμώσω, κοριτσόπουλο ερωτευμένο και να ξαποστάσω στην αγκαλιά σου. Γιατί απ’ όλους τους εαυτούς που κατοικούν μέσα μου, πάντα θα λατρεύω εκείνον που σ’ αγάπησε δυνατά, μοναδικά, με ένα σθένος που ακόμα με ξεπερνάει.

Απόσπασμα από το βιβλίο.

Βροχή πάνω στην πέτρα

Καθώς ο ουρανός συννεφιάζει ολοένα και περισσότερο, η δική μου καρδιά χαμογελά ευτυχισμένη καθώς το νέο μου μυθιστόρημα βρίσκεται πια καθ' οδόν για την αγκαλιά μου. 

Τέλη Οκτωβρίου, η ''Βροχή πάνω στην πέτρα'' ετοιμάζεται να διηγηθεί τη δική της ιστορία.

Κοίτα πώς ένα φθινοπωρινό μεσημέρι αποκτά κάτι από τη λάμψη του καλοκαιριού, τελικά... 

Ένα μεγάλο ευχαριστώ στις εκδόσεις Μάτι και στο ταξίδι που ξεκίνησε με αφετηρία τη ''Δανάη στο παλάτι του ήλιου''.

Ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους εσάς που ήσαστε στο πλάι μου όλον αυτόν τον καιρό. Ξέρετε εσείς...

Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου:

ρήτη, 1928. Η Χρυσάνθη καμαρώνει τα τρία αγόρια της, που ανδρώνονται βλέποντας τα κύματα του Λιβυκού πελάγους, σε μια γη που στάζει θρύλους και παραδόσεις.

Ο Μίνωας κάνει όνειρα για τα δώρα που θα χαρίσει στην παιδική του φίλη, τη Μάγια, ενώ την ίδια στιγμή ο Τηλέμαχος και ο Γιώργης σχεδιάζουν την επόμενη σκανδαλιά τους, πάντα υπό το βλέμμα του αυστηρού πατέρα τους και του γενάρχη παππού τους. 

Καθώς ο χρόνος τρέχει ανελέητα, μια δυνατή φιλία –ή μήπως ένας παράφορος έρωτας– χτίζεται πάνω στα βράχια μιας σπηλιάς και μια βεντέτα από τα παλιά, ντυμένη με όρκους σιωπής, απειλεί ζωές και σημαδεύει ό,τι με κόπο δημιουργήθηκε.

Στο ξέσπασμα του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου γράφεται μια από τις πιο δυνατές ιστορίες ηρωισμού και τα παλιά μυστικά έρχονται στην επιφάνεια για να παρασύρουν με την ορμή τους όποιον βρεθεί μπροστά τους.

Μια τυπική κρητική οικογένεια όπου βασιλεύει ο νόμος του πατέρα, όπου η μάνα γίνεται ασπίδα για τα παιδιά της, και τρία αγόρια μεγαλωμένα τόσο ίδια, μα στην πραγματικότητα τόσο διαφορετικά μεταξύ τους.

Τι θα συμβεί όταν τα μυστικά αποκαλυφθούν; Αντέχει ο έρωτας την απόσταση, τον χρόνο και τον πόνο που γεννά η αλήθεια; Μπορεί ένα θανάσιμο παρελθόν να συμφιλιωθεί με το παρόν και να γεννήσει ένα ελπιδοφόρο μέλλον; 

Από την Κρήτη στην Αθήνα του Μεσοπολέμου και από εκεί στην Κρήτη της μάχης και του ηρωισμού, μέχρι το μεταπολεμικό Λονδίνο, οι ήρωες διηγούνται την ιστορία τους καθώς η βροχή πάνω στην πέτρα γράφει τη δική της…

Magic is everywhere

Τη μαγεία, την ανακαλύπτεις εκεί που δεν φαντάζεσαι. Σε μέρη που δεν έχεις γνωρίσει και σε περιμένουν να τα επισκεφτείς, σε τραγούδια που σε νανουρίζουν σαν το κύμα της θάλασσας, σε στιγμές που θα ήθελες να ξαναζήσεις αλλά τώρα ζουν στο χρονοντούλαπο. Στην πραγματικότητα, η μαγεία κατοικεί μέσα σου. Είναι το δικό σου παραμύθι που το φτιάχνουν όλα τα παραπάνω. Μια γωνίτσα είναι στον χώρο και στον χρόνο, μα κυρίως στην καρδιά σου...

Μετριέται η αγάπη;

Ξέρεις κάτι; 
Όταν αγαπάς, αγαπάς. 

Η αγάπη δεν μετριέται σε ποσότητα. Δεν υπάρχει ''σ' αγαπώ πολύ'', υπάρχει σκέτο ''σ' αγαπώ''. 

Δεν υπάρχουν ενδιάμεσα στην αγάπη, ούτε τρόπος ν' αγαπάς τον άλλον. 

Δεν υφίσταται το ''σ' αγαπώ με τον τρόπο μου''. 

Δεν διδάσκεται καν.
Ο τρόπος είναι ένας.
Όταν αγαπάς, το δείχνεις.
Στα μικρά και στα απλά φαίνεται η αγάπη.
Ξέρω τι θα μου πεις, ότι είναι κοινότυπο.
Ναι, είναι.
Πες μου όμως πόσες φορές είδες αυτήν την κοινοτυπία να επαναλαμβάνεται στη ζωή σου...

Μπορείς να μην αγαπάς τον Οκτώβρη;

Όταν πήγαινα σχολείο, ο μήνας που με δυσκόλευε περισσότερο ήταν ο Οκτώβρης γιατί ήταν ο μόνος μήνας χωρίς μι. Έντεκα ολόκληρους μήνες να θυμάσαι ότι οι μήνες γράφονται με μι κι εκεί που θεωρούσες τη γνώση κατακτημένη, να έρχεται ο μοναδικός του χρόνου να τα γκρεμίσει όλα. Μεγαλώνοντας, συνειδητοποίησα πως και τους μαθητές  μου αυτός ο μήνας είναι που τους ταλαιπωρεί για τον ίδιο ακριβώς λόγο. Ξέρω πως από σήμερα και μέχρι το τέλος του, θα διορθώνω διαρκώς ημερομηνίες αλλά δεν με πειράζει. Θα χαμογελώ κάθε φορά που θα το κάνω, γιατί θα θυμάμαι πάντα τον εαυτό μου παιδί και δύο υπέροχους δασκάλους να μου το υπενθυμίζουν.

Στην πραγματικότητα όμως, ο Οκτώβρης είναι ένας μήνας ξεχωριστός, που καμία σχέση δεν έχει με τα αδέλφια του, τον Σεπτέμβρη και τον Νοέμβρη που ο ένας κάνει ό,τι μπορεί (συνήθως) για να μας πείσει ότι το καλοκαίρι τελείωσε και ο άλλος ετοιμάζεται να υποδεχτεί τον χειμώνα δίνοντάς μας μια μικρή γεύση για ό,τι θα επακολουθήσει.

Ο Οκτώβρης δεν είναι τέτοιο παιδί. Είναι  καλόκαρδος και χαρούμενος. Παρότι το καλοκαίρι βρίσκεται πίσω του, έχει την ικανότητα να σε πείσει πως τίποτα δεν άλλαξε, πως μπορείς ακόμα να χορέψεις στα σύννεφα (των ονείρων σου) και να αγγίξεις το χάδι ενός ζεστού ουρανού αλλά και να προκαλέσει μικρά λιοπύρια χαράς στη μέση του φθινοπώρου. 

Είναι ο μήνας που μπορεί να πείσει μέχρι και τη θάλασσα να μην ανταριάσει ακόμη. 

Και για να παίξουμε με τους στίχους του Ν. Μωραϊτη, μπορείς να μην αγαπάς τον Οκτώβρη;

Όχι, δεν μπορείς.  

Καλό μήνα!