Η ευτυχία γράφεται με Α, όπως αγάπη

Είναι παράξενο πώς ένα συνηθισμένο μεσημέρι στη δουλειά μπορεί να μετατραπεί σε φιλοσοφική αναζήτηση. Παρασκευή μεσημέρι και οι μαθητές μου καταβάλλουν φιλότιμες προσπάθειες να διαβάσουν. Και λέω προσπάθειες γιατί λίγο η άνοιξη που μας έχει πιάσει όλους, λίγο το γεγονός ότι είναι μεσημέρι, η βαρεμάρα στην τάξη βαράει κόκκινο (εντάξει, το παραδέχομαι. Η δική μου περισσότερη από όλων των μαθητών μου μαζί. Φταίνε μάλλον οι πεταλούδες στην καρδιά μου, δεν εξηγείται αλλιώς). 

Η καλύτερη μαθήτριά μου γυρνάει και με κοιτάει. Είμαστε στο λήμμα Ε και χρειάζεται λέξεις που αρχίζουν από αυτό. Ευτυχία, πετάγεται ένας συμμαθητής της. «Τι είναι αυτό;» ρωτά απορημένη. Χμ, κοίτα που πέσαμε στα βαθιά. Άντε να εξηγήσεις τώρα τι είναι ευτυχία.  Οκ, ας ξεκινήσουμε από την αρχή. Η ευτυχία είναι μια κατάσταση.  Όταν σε πλημμυρίζει, αισθάνεσαι σαν κάτι να γαργαλά τις αισθήσεις σου. Νιώθεις πως έχεις μετακομίσει πάνω σε ένα γαλάζιο –για το χρώμα δεν παίρνω όρκο, ο καθένας ας βρει τι του ταιριάζει-συννεφάκι και μαζί του ταξιδεύεις.   Προσπαθώ να σκεφτώ τι κάνει εμένα ευτυχισμένη. Κλείνω τα μάτια. 

Χμ, όχι δύσκολο τελικά. Η ευτυχία μέσα μας ξεκινά από τα μικρά πράγματα και επεκτείνεται. Eπεκτείνεται μέχρι που χτυπάει κορυφή. Είναι  ένα τραγούδι, μια εικόνα, ένα τριαντάφυλλο που ανθίζει,  η όψη του φεγγαριού μια καθαρή νύχτα, οι ατελείωτες ώρες στο αυτοκίνητο με συντροφιά ένα αγαπημένο cd, μια βόλτα στη θάλασσα, μα κυρίως ένα αγαπημένο πρόσωπο να ζεσταίνει την καρδιά σου.  Ίσως τελικά η μεγάλη ευτυχία να κρύβεται ακριβώς εκεί.  Γιατί η μέρα αποκτά ξεχωριστό χρώμα όταν ένας αγαπημένος σού γράφει την καλημέρα του, όταν το τηλέφωνο  χτυπάει μια δύσκολη μέρα και μια φωνή που αγαπάς στην άλλη άκρη του ακουστικού, έρχεται να καλμάρει λίγο το τσιτωμένο νευρικό σου σύστημα. Έλα, παραδέξου το, μόλις ακούς τη φωνή που θέλεις, αυτόματα παύεις να θες να πνίξεις τον κάθε χριστιανό που περνάει από μπροστά σου. Παραδέξου το, ξαφνικά, ο κόσμος μοιάζει ωραίος κι ας είναι για μια στιγμή. 

Το μόνο πρόβλημα με την ευτυχία είναι ότι συνήθως είναι εφήμερη. Πώς λέγαμε κάποτε μόνιμο προσωπικό και πια δεν ισχύει; Έτσι ακριβώς. Η ευτυχία έρχεται και φεύγει όποτε της καπνίσει. Η διάρκειά της ποικίλλει κάθε φορά και έχει μάλλον να κάνει λίγο με την τύχη του καθενός μας, κατά το πώς έχει συνωμοτήσει το σύμπαν (Αυτά σκεφτόταν κι έγραφε ο Κοέλιο και έγινε ζάμπλουτος).  

Η ευτυχία τελικά είναι στιγμές. Όσο το σκέφτομαι, τόσο περισσότερο πείθομαι. Ζήσε τις στιγμές. Άνοιξε την αγκαλιά σου και ετοιμάσου να τις δεχτείς. Πάψε να αναζητάς το υπέρτατο, ίσως και να μην υπάρχει. Πάψε να πιστεύεις σε παραμύθια όταν στα πόδια σου απλώνεται η ζωή. Εύκολη δεν είναι και ούτε ποτέ χαρίστηκε σε κανέναν. Μπορείς όμως να την ζήσεις παλεύοντας για το καλύτερο. Αφουγκράσου τον κόσμο γύρω σου, τόλμα! Κάτι μου λέει πως η ευτυχία κρύβεται σε πράγματα που δεν τα περιμένεις, σε πρόσωπα που πριν φάνταζαν ξένα και τελικά, ήταν πάντα κομμάτι της ζωής σου. Υπήρχαν πριν καν τα ανακαλύψεις, σε πρόσωπα που ήρθαν στη ζωή σου για να μείνουν και να της χαρίσουν λάμψη. Τη λάμψη και το χρώμα που μόνο η αγάπη, η αληθινή αγάπη, μπορεί να σου δώσει.

  Η ευτυχία, ακόμα κι όταν παίζει κρυφτούλι, κάποτε φανερώνεται. 

Άλλωστε, όπως είχε πει ο Τολστόι, αν θες να είσαι ευτυχισμένος απλώς γίνεσαι.