Η Δανάη στο παλάτι του Ήλιου, με τα μάτια της Γιώτας Αντωνοπούλου

Διάβασα πρόσφατα το βιβλίο της Νατάσας Γκουτζικίδου "Η Δανάη στο παλάτι του ήλιου ". Αρχικά εντυπωσιάστηκα από την περιποιημένη έκδοση. Η ζωγραφική μεσα στις σελίδες που σου δίνει την αίσθηση ότι και εσύ , ο αναγνώστης , είσαι μέσα στο χώρο που διαδραματίζεται η ιστορία!! Έπειτα, όλη η πλοκή , όλη η ιστορία!! Δε μπορώ παρά να υποκλιθώ στο συγγραφικό, πηγαίο ταλέντο της Νατάσας! Από τα ονόματα των ηρωών μέχρι τα κοσμητικά επίθετα όλα δένουν μεταξύ τους ... Σαν κομμάτια ενός παζλ!! Η συγγραφέας παρουσιάζει αριστοτεχνικά και δύσκολες καταστάσεις και αυτό το θεωρώ σπουδαίο .. Τα παιδια πρεπει να μαθαίνουν οτι ο κόσμος που ζούμε δεν ειναι παραδεισένιος, αλλά με σωστούς προβληματισμούς και χειρισμούς μπορούμε να τον κάνουμε οπως τον ονειρευόμαστε!! Natasa Goutzikidou A οφείλω να σου πω ότι σου παει το παιδικό βιβλίο!! Αυτό το παραμύθι το θεωρώ must στην παιδική βιβλιοθήκη και οχι μονο!!! Σε ευχαριστώ που με ταξίδεψες και που άγγιξες την ψυχή μου!

Η Δανάη στο παλάτι του Ήλιου μέσα από τα μάτια της Γιώτας Αντωνοπούλου, νηπιαγωγός-αναγνώστρια

Να ζεις στα άκρα

Θυμάμαι πως ήταν ένα από εκείνα τα βράδια στην αυλή της γιαγιάς.

Με κοίταξες και με αποφασιστικότητα είπες μόνο μία φράση, πως θες να ζήσεις στα άκρα. 

Σε κοίταξα ξαφνιασμένη και η πιο αυθόρμητη σκέψη που έκανα ήταν να ρωτήσω τι σημαίνει ''άκρα''. Δεν με κοίταξες καν, μόνο έστρεψες το βλέμμα προς το κάστρο και μετά προς το ποτάμι, εκεί όπου χανόταν η νύχτα. 

Μου είπες πως άκρα είναι να ισορροπείς πάνω σε ένα πεζούλι κοιτώντας το φεγγάρι και κάνοντας τα σύννεφα μαξιλάρι. 

Άκρα είναι να κοιτάς τη θάλασσα και να σε νανουρίζει το τραγούδι της.

Άκρα είναι να κρατάς το χέρι του αγαπημένου σου και να αισθάνεσαι τόσο πλούσιος που κανένας σεΐχης πουθενά στον κόσμο δεν θα μπορέσει να συγκριθεί μαζί σου. 

Άκρα είναι να κοιτάς τα αστέρια και να βλέπεις το πρόσωπο των ανθρώπων που αγαπάς όσο μακριά κι αν βρίσκονται. 

Άκρα είναι να ακούς τον ήχο της βροχής πάνω στο καπό του αυτοκινήτου κρατώντας στην αγκαλιά σου αυτόν ή αυτή που αγαπάς και να παίζεις με τις υαλοκαθαριστήρες.

 Μετά, δεν είπες τίποτα.
Σώπασες για λίγο και τελικά, έφυγες.
Σκέφτηκα πως τα άκρα θυμίζουν κάτι από ευτυχία.

Μα και η ευτυχία άκρο δεν είναι; Αν δεν ήταν άκρο θα μπορούσαν να την αγγίξουν όλοι, αλλά στην πραγματικότητα την αρπάζουν μόνο οι γενναίοι για να παραφράσω τα λόγια του Μαχάτμα Γκάντι,